Κινητικότητα

Μαζί με τα χιόνια, και κυριολεκτικά «σαν τα χιόνια», γύρισε χθες κοντά μας από την Αθήνα μετά την επιτυχή καρδιοχειρουργική του αποκατάσταση ο μικρός Κωνσταντίνος. Ο καιρός δεν επιτρέπει ακόμη να τον δούμε από κοντά, αλλά θα το κάνουμε το συντομώτερο. Φέρνω στο νου μου τον τόσο ωραίο στίχο από τις Ωδές των Αναβαθμών του Ψαλτηρίου: «Πορευόμενοι ἐπορεύοντο καὶ ἔκλαιον βάλλοντες τὰ σπέρματα αὐτῶν· ἐρχόμενοι δὲ ἥξουσιν ἐν ἀγαλλιάσει αἴροντες τὰ δράγματα αὐτῶν». Όπως και με τόσα άλλα πράγματα στη ζωή αυτή, ξεκινά κανείς με φόβο, μαυρίλα στην καρδιά, αγωνία για την έκβαση και τους κινδύνους που παραμονεύουν (ή που φαντάζεται) στο δρόμο, και γυρίζει αναπαυμένος, χαμογελαστός, ευτυχισμένος και ευγνώμων για το καλό αποτέλεσμα. Δόξα τω Θεώ.
     Εκτός από τις αφίξεις όμως υπάρχουν και οι αναχωρήσεις. Ένα πρωινό τηλεφώνημα με ειδοποιεί ότι ο παιδικός μου φίλος Παναγιώτης εξεδήμησε σήμερα από ανακοπή μετά από σοβαρό τραυματισμό σε δυστύχημα. Έχοντας ζήσει πολλές παιδικές τρέλλες από μικροί (πώς δεν πέσαμε σε κάποιο φωταγωγό σκαρφαλώνοντας στην ταράτσα του σπιτιού του; Ο Θεός ξέρει), χαθήκαμε για χρόνια και ξαναβρεθήκαμε αργότερα. Πάντα τακτικός στις μικροσυναντήσεις με παλιούς συμμαθητές, όπου ανακαλούσαμε τα... κατορθώματά μας. Τον είδα για τελευταία φορά πριν δυο μήνες στο γραφείο της αντιπροσωπείας που διηύθυνε, μου έλεγε τα σχέδιά του για τη σύνταξη. Και τώρα πήρε την οριστική μετάθεση για τον άλλο κόσμο. Ελπίζω σε κάποια γωνιά του Παραδείσου. Ο Θεός να τον αναπαύσει.