Διακοπές

Απαραίτητη η ανάπαυλα από την καθημερινή ρουτίνα. Ακόμη κι αν η δουλειά δεν είναι πολλή, έχει σημασία να «βγαίνεις από τη μπρίζα» της ετοιμότητας, να μπορείς να λες «Συγγνώμη, αυτή την εβδομάδα απουσιάζω». Να είναι σχεδόν μοναδική σου έγνοια αν η πρωινή θάλασσα θα είναι ευχάριστη, ήρεμη, γαλήνια. Να μην έχεις ιδέα για το τι γίνεται στον κόσμο, σχεδόν. Γιατί υπάρχουν και πράγματα που δεν ξεφεύγουν.
     Όπως ο τελικός του Euro, όπου η Πορτογαλία μετά από δυο ώρες παιχνίδι πήρε επιτέλους το κύπελλο που η Ελλάδα της είχε στερήσει μέσα στο σπίτι της εκείνη τη χρυσή βραδιά του 2004. Κατ’ αναλογίαν, και αυτή έκλεψε την προσδοκία της Γαλλίας μέσα στο Παρίσι, με το ίδιο σκορ (1-0), ακόμη και μετά τον πρόωρο τραυματισμό του αρχηγού της. Συναρπαστικό παιχνίδι, αμφίρροπο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, και με τον Φερνάντο Σάντος να ευχαριστεί στα ελληνικά την παλιά του ομάδα.
     Δεν μπορώ να μη σταθώ στον ανόητο (δεν χωράει άλλη λέξη) θάνατο δυο νέων ανθρώπων από κέρατα ταύρων, ενός στην αρένα της Μαδρίτης και άλλου στους δρόμους της Παμπλόνα, στο εξωφρενικό εκείνο κυνηγητό ταύρων και ανθρώπων. Μόνο ρωμαϊκές θηριομαχίες θυμίζουν τα ‘φολκλορικά’ αυτά δρώμενα, και όσο πιο γρήγορα καταργηθούν, τόσο καλύτερα.
     Αφήνω όμως τα πεζά αυτά αγωνίσματα για να θυμηθούμε τον ‘υπεραθλητή’ Άγιο Παΐσιο, που φέτος γιορτάσθηκε για δεύτερη χρονιά μετά την επίσημη αγιοκατάταξή του. Βρεθήκαμε σε γειτονικό μοναστήρι για τη σχετική αγρυπνία, και ακούσαμε την προτροπή: φιλότιμο να αποκτήσουμε, που τόση ανάγκη το έχουμε σήμερα, άρρηκτα συνδεδεμένο με ταπείνωση και αγάπη, όπως το έδειχνε και το ασκούσε μια ζωή εκείνος. Την ευχή και τις μεσιτείες του να έχουμε πάντα.
     Φεύγοντας από την αγρυπνία μια σουβλιά στο δόντι μου θυμίζει ότι έχω αμελήσει τον τακτικό έλεγχο. Με τα λόγια του Πωλ Μπράντ, δόξα τω Θεώ για τον πόνο. Αυτό δεν μας εμποδίζει την επομένη να απολαύσουμε σε ειδυλλιακή ακτή μια εξαιρετική ψαροφαγία με την ευγενή φροντίδα δυο αγαπημένων φίλων -- μέχρι και δράκαινα σαχανάκι μας σέρβιραν!
     Στα μισά της εβδομάδος μια αγγλίδα πολιτικός παραιτείται από την υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία μετά από φραστικό ατόπημα (σε απλή γλώσσα ‘πατάτα’): είπε ότι οι γυναίκες που μεγάλωσαν παιδιά είναι πιο ικανές από τις άτεκνες για να κυβερνήσουν μια χώρα. Δεν έχει σημασία αν αυτό που είπε είναι σωστό ή λάθος: το ότι χρησιμοποίησε ένα τέτοιο επιχείρημα απέναντι στην πολιτική αντίπαλό της θεωρήθηκε ‘φάουλ’, unfair, ‘κάτω από τη ζώνη’, και η κριτική που δέχθηκε από τα Μέσα ήταν τέτοια που δεν τη σήκωνε. Οι συμπατριώτες της δεν χαρίζουν κάστανα σε τέτοιες περιπτώσεις. Τι ευαισθησία κι αυτή! Οι δικοί μας δημόσιοι άνδρες και γυναίκες λένε και ακούνε πολύ χειρότερα, και ούτε που ιδρώνει το αυτί τους. Δεν έρχονται από εδώ οι ξένοι να μάθουν τίποτε; (Για την ιστορία, μετά από δυο μέρες η Theresa May έγινε η δεύτερη γυναίκα πρωθυπουργός της Βρετανίας).
      Η εβδομάδα κοντεύει στο τέλος, κι ένα νέο τρομοκρατικό πλήγμα συγκλονίζει ξανά τη Γαλλία, την ημέρα της Βαστίλλης, με πάνω από 80 νεκρούς. Πώς το λέει ο Απ. Παύλος; «Όταν λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος». Σύντομη επάνοδος στην πόλη, πολλή ζέστη, τακτοποίηση εκκρεμοτήτων, επιστροφή στη θάλασσα. Μετά το πρωινό μπάνιο του Σαββάτου μαθαίνουμε για τη χθεσινοβραδινή απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία που κατέληξε σε φιάσκο. Ο Ερντογάν έχει το πάνω χέρι--για καλό ή για χειρότερο; Αστάθεια και ανατροπές παντού, τίποτε δεν μένει ασάλευτο από τα ανθρώπινα, «πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει». Πόσο λίγο εκτιμούμε τη σταθερότητα, αυτό που λέμε περιφρονητικά ‘ρουτίνα’... Ας ελπίσουμε ότι θα σταματήσουν εκεί τα πράγματα, κι ας ξαναπιάσουμε δουλειά, και ο Θεός βοηθός.