Νοσολογικός ρατσισμός

Γιατί άραγε κάθε τόσο ακούμε ή διαβάζουμε ότι κάποιος «δίνει μάχη με τον καρκίνο» ή «έφυγε χτυπημένος από τον καρκίνο», και δεν λέμε το ίδιο για το έμφραγμα, την πνευμονία, τον διαβήτη, την καρδιακή ή τη νεφρική ή την αναπνευστική ανεπάρκεια; Κι όμως, το έμφραγμα μπορεί να σε σκοτώσει πιο γρήγορα και ξαφνικά από τον καρκίνο, και η μάχη που δίνεις με τις χρόνιες ανεπάρκειες μπορεί να είναι εξίσου σκληρή και ακόμη πιο μακρόχρονη. Παρόλα αυτά, μόνο ο καρκίνος είναι «εχθρός» και τον «πολεμούμε» μέχρις εσχάτων, έστω κι αν πολλά κακοήθη νοσήματα έχουν πρόγνωση καλύτερη από άλλες σοβαρές παθήσεις. Προφανώς η μυθολογία του καρκίνου και η γλώσσα που την εκφράζει και τη συντηρεί δεν αλλάζουν εύκολα, έχουν περάσει στο γονιδίωμά μας. Κι όμως, αυτός ο ιδιόμορφος ‘νοσολογικός ρατσισμός’ θα πρέπει κάποια στιγμή να εκλείψει. Κι αν τη μάχη εναντίον του δεν τη δώσουμε εμείς οι γιατροί, τότε ποιος θα τη δώσει;