Αυτογνωσία και άρνηση

Δυστυχώς το σενάριο είναι πολύ γνωστό στην ιατρική πράξη. Ο γιατρός κάνει μια δύσκολη διάγνωση και συνιστά μια επέμβαση που ακούγεται μεν ζόρικη, αλλά δίνει ελπίδες θετικού αποτελέσματος. Ο άρρωστος αρνείται την πραγματικότητα, ‘παίζει καθυστέρηση’, απορρίπτει τον γιατρό, παίρνει δεύτερες γνώμες (αναζητώντας εκείνη που θα ταιριάζει στις προτιμήσεις του), ψάχνει ‘εναλλακτικές’ θεραπείες. Ο χρόνος στο μεταξύ λιγοστεύει, η αρρώστια προχωρεί, ο καρκίνος μεθίσταται. Ο άρρωστος ξαναγυρίζει απεγνωσμένος στον αρχικό θεράποντα, που τώρα του λέει ότι το αρχικά προτεινόμενο χειρουργείο δεν είναι πλέον δυνατό, και ότι θα πρέπει να κάνει μια ‘χημειοθεραπεία διάσωσης’ (δηλ. προσπάθεια περιορισμού της νόσου) με επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όχι πλέον την ίαση αλλά κάποια παράταση της επιβίωσης. Αυτό που δεν διορθώθηκε ριζικά στην αρχή του είναι πλέον ανίατο.
     Χωρίς να θέλω να φαίνομαι οριστικά απαισιόδοξος, και αναγνωρίζοντας ότι τα παραδείγματα δεν συνιστούν απόλυτη εικόνα της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας αλλά απλώς παραβολική προσομοίωσή της, νομίζω ότι κάπου εδώ βρισκόμαστε. Η επίμονη άρνηση των δεδομένων, η αμοιβαία αλληλοκατηγορία και το τυφλό κυνηγητό μιας χιμαιρικής δήθεν ‘λύσης’ αυτοκαταστροφικού τύπου μας έχουν οδηγήσει σε εξάντληση των περιθωρίων για ουσιαστική έξοδο από την κρίση. Ακόμη και η μάχη της οπισθοφυλακής που δίνουμε τώρα συνεχίζει να διέπεται από την κομματική διχαστική λογική και την διεκδίκηση ‘κεκτημένων δικαιωμάτων’ που αποτελούσαν κατάφωρες παρανομίες εις βάρος του συνόλου μέσα στο οποίο ζούμε. Ενώ ο Άσωτος του σημερινού ευαγγελίου ‘εις εαυτόν ελθών’ κάθησε και είπε: «Οι μισθωτοί του πατέρα μου τρώνε ψωμί, κι εγώ πεθαίνω της πείνας». Και σηκώθηκε και γύρισε στο σπίτι του χωρίς προσπάθεια δικαιολογίας και αυτοδικαίωσης και περίσωσης δικαιωμάτων. Το δίδαγμα ισχύει όχι μόνο για μεμονωμένα άτομα αλλά και για έθνη ολόκληρα. 
     Σημ. Αφορμή για τα παραπάνω (τα έχω ξαναπεί κατά καιρούς) αποτέλεσε η σημερινή επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά στην Καθημερινή.