Φωνή από τον τάφο

Ζητώ συγγνώμη για τον μακάβριο τίτλο, αλλά η φράση μου ήρθε αυθόρμητα στο νου καθώς απάντησα την πρώτη κλήση της ημέρας (κάθε τέσσερα χρόνια τέτοια ημερομηνία) στο κινητό. Αναγνώρισα τον αριθμό, όπως και τη φωνή: οι λέξεις, όπως και τότε (πριν πόσα χρόνια;) έβγαιναν μία-μία, με παύσεις για ανάσα που δεν επαρκούσε για τρεις συλλαβές. Το όνομα που μου είπε η άρρωστη ήταν απλώς η περιττή επιβεβαίωση. «Ζείτε ακόμη;» μου ήρθε να της πω, αλλά βέβαια δεν λέγονται τέτοιες κουβέντες, όσο κι αν εκφράζουν απόλυτα την έκπληξη του γιατρού μπροστά στη βιολογική αντοχή που ξεπερνά τα ανθρώπινα ‘επιστημονικά’ προγνωστικά κριτήρια. Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτω έξω σε τέτοιες προβλέψεις, αλλά η σημερινή κυρία είναι ιδιαίτερη περίπτωση: έχω να την δω ή να την ακούσω πάνω από τρία χρόνια, και από ιατρικής πλευράς την είχα ξεγράψει προ πολλού.
     Μου ζητάει να τη δω στο σπίτι, αίτημα όχι ιδιαίτερα δύσκολο να ικανοποιηθεί μια και μένει πολύ κοντά στο ιατρείο. Έτσι το απόγευμα τα λέμε από κοντά. Η αναπνευστική της εικόνα έχει επιδεινωθεί δραματικά, ο βαθμός οξυγόνωσής της είναι ασύμβατος με τη ζωή, με δεδομένα και τα καρδιολογικά και άλλα της προβλήματα. Πόσο μπορεί να αντέξει έτσι; Δεν θέλει να ακούσει για εισαγωγή, και δεν την αδικώ: δεν είναι η καλύτερη λύση το νοσοκομείο όταν πλησιάζεις τα ενενήντα. Έτσι συμφωνούμε σε οξυγόνο, φάρμακα, εισπνοές, όλα στο σπίτι, και παρακολούθηση. Φεύγω ελπίζοντας να πετύχω τουλάχιστον ένα βαθμό ανακούφισης από τη δύσπνοια, με το ενδόμυχο ερώτημα, για άλλη μια φορά, πώς μπορούμε να έχουμε τόσο μεγάλη ιδέα για την επιστήμη μας και να ξεχνούμε ότι ο Θεός είναι ‘ὁ δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν’, που ‘γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσὶ μάταιοι’. 

     Υστερόγραφο: Η οξυγόνωση ήταν όντως ασύμβατη με τη ζωή, και η κυρία Ευτέρπη ανεχώρησε για την άλλη ζωή μετά δυο μέρες. Ο Θεός να την αναπαύσει.