Πριν εκπνεύσει ο πρώτος μήνας του χρόνου έχω ανά χείρας τυπωμένα τα κείμενα του 2015. Δεν έχουν εμπορικό προορισμό: απλώς ικανοποιούν την εκδοτική μανία, προστίθενται στις αναμνήσεις, τέλος πάντων εξυπηρετούν μια κάποια εσωτερική ανάγκη για σχολιασμό, σκέψεις, προβληματισμό, ενίοτε και λίγη (αμυντική) σάτιρα. Για όσους δεν τα λάβουν ιδιοχείρως παραθέτω το εξώφυλλο και τον πρόλογο (αν κανείς τα θέλει σε αρχείο pdf, μπορώ να του τα στείλω αν μου γράψει την ηλεκτρονική διεύθυνση (δεν θα δημοσιοποιηθεί).
Ψάχνοντας να βρω κάτι έξυπνο για να προλογίσω τα ιστογραφήματα του 2015, στο μυαλό μου ήρθαν οι βίδες, αυτά τα μικρά μεταλλικά (ή από άλλο υλικό) θαυματουργά εξαρτήματα, άλλως γνωστά και ως κοχλίες, που τόσα πράγματα συγκρατούν στη θέση τους. Έπειτα σκέφτηκα ότι αυτό που χαρακτήρισε τη δημόσια ζωή της Ελλάδος τη χρονιά που πέρασε ήταν το ‘Πρώτη (και δεύτερη…) φορά Αριστερά’, η στροφή της πολιτικής συμπεριφοράς, έστω και με συμπράξεις τύπου ρωσικής σαλάτας, προς μια κατεύθυνση που παλιότερα φανταζόμασταν αδιανόητη. Δεν θα την χαρακτηρίσω εδώ ως καλή ή κακή: η Ιστορία ήδη άρχισε (και συνεχίζει) να γράφει την κρίση της, ενώ τα δείγματα γραφής που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας δίνουν ακόμη μια πιθανή απάντηση στο ερώτημα γιατί από αρχαίων χρόνων οι πρόγονοί μας είχαν επινοήσει τον ευφημισμό ‘ευώνυμος’ για να αποφεύγουν να αναφέρουν και τη λέξη ακόμη...
Καλά, θα πείτε, και τι σχέση έχουν οι κοχλίες με την Αριστερά; Συμβατικά οι κάθε λογής βίδες βιδώνουν προς τα δεξιά (κατά τη φορά των δεικτών του ωρολογίου) και ξεβιδώνουν προς τα αριστερά (αντίστροφα από τους δείκτες του ωρολογίου). Με το (δεξιόστροφο) βίδωμα ‘σφίγγουν’ περισσότερο, κι αυτό μπορεί καταρχήν να είναι καλό, να συγκρατεί και να σταθεροποιεί μια κατάσταση, από ένα σημείο και πέρα όμως γίνεται καταπιεστικό. Από την άλλη, το (αριστερόστροφο) ξεβίδωμα μπορεί αρχικά να δίνει μια κάποια ανακούφιση, αλλά όσο προχωρεί οδηγεί σε διάλυση, αν αρχίσουμε να… χάνουμε τις βίδες. Λοιπόν, διαλέγετε και παίρνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου