Προπέτασμα καπνού

Είτε θέλει είτε δεν θέλει κανείς, αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να βλέπει με καχυποψία όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κάθε τρεις και μία λοιπόν αναφύονται στον δημόσιο λόγο (όχι βέβαια από μόνα τους) θέματα-αγκάθια, που όμως δεν έχουν ούτε την επικαιρότητα ούτε τη σημασία που τους δίνουν οι διάφοροι δημοσιολογούντες. Ας πούμε, η καύση των νεκρών, στην οποία επανέρχεται σήμερα, αρκούντως ειρωνικός και δηκτικός για τη στάση της εκκλησίας, ο Π. Μπουκάλας στην Καθημερινή (‘Αδιάκριτη ευχέρεια’). Δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει τι θα επιλέξει ο ίδιος όταν έρθει η ώρα του. Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω με την επαγγελματική μου ιδιότητα είναι ότι έχω γνωρίσει από κοντά πολλές εκατοντάδες οικογένειες ασθενών με καταληκτικές ασθένειες (καρκίνους και τα τοιαύτα). Παρόλο που συχνά έχω συζητήσει μαζί τους θέματα σχετικά με τον θάνατο, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ (τα κεφαλαία απαραίτητα) δεν δέχθηκα ερώτημα ή έστω κάποια νύξη για αποτέφρωση νεκρού. Δεν ξέρω αν άλλοι συνάδελφοι έχουν διαφορετικές εμπειρίες, αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από τους φημολογούμενους μεγάλους αριθμούς ατόμων που αναγκάζονται να καταφύγουν στη Βουλγαρία για μετά θάνατον καύση. Έτσι, με την ελάχιστη δυνατή καχυποψία, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι γράφοντες για τέτοια θέματα είτε βγάζουν τα προσωπικά απωθημένα τους κατά της εκκλησίας, είτε διενεργούν τακτικό αντιπερισπασμό (αυτοβούλως ή κατ’ εντολήν) ώστε να μην ασχολούμαστε με μείζονα και πιο... καυτά προβλήματα.