Παλίμψηστη γραφή

Ομολογώ ότι λίγα πράγματα ασκούν τόση έλξη επάνω μου όσο ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Μπορεί να είναι ολόλευκο, παρθένο Α4, μπορεί να είναι ριγωτή κόλλα αναφοράς ή σελίδα τετραδίου ή φύλλο από σημειωματάριο. Καλά όλα αυτά, και σε προκαλούν να γράψεις, να αραδιάσεις λέξεις, σκέψεις, κείμενα, να διατυπώσεις γνώμες και κριτικές. Ωστόσο, δεν μπορούν να συγκριθούν με τα μισογραμμένα, σχισμένα κομμάτια χαρτιού που γεμίζουν (κάποιοι θα έλεγαν ρυπαίνουν) το περιβάλλον της εργασίας μου. Γι’ αυτά θα σας μιλήσω.
     Το είδος και η προέλευσή τους ποικίλλουν. Φάκελλοι από γράμματα και λογαριασμούς υπηρεσιών κοινής ωφελείας. Σχισμένα χειρόγραφα ιστορικά ασθενών, που έχουν ήδη μεταφερθεί στον υπολογιστή. Αποδείξεις από αυτές που δεν ισχύουν για την εφορία. Σημειώσεις από συνέδρια ή μετεκπαιδευτικά μαθήματα του παρελθόντος. Ψηφοδέλτια προηγουμένων εκλογών. Παλαιά γραπτά εξετάσεων. Και πάει λέγοντας. Κοινό στοιχείο: όλα αυτά τα κομμάτια χαρτιού, κάθε ποιότητας, μεγέθους και απόχρωσης, έχουν μια γωνία, μισή σελίδα ή ένα τέταρτο ή μερικές σειρές άγραφες. Συχνά και ένα απομεινάρι κειμένου, δυο-τρεις λέξεις για μαγιά, ερέθισμα, αφετηρία για καινούργιο γράψιμο.
     Βρίσκω μια ιδιαίτερη ικανοποίηση στο να γεμίζω τον λευκό χώρο, κι έπειτα, πριν αναζητήσω άλλο πρόχειρο χαρτί για να συνεχίσω, να γράφω ανάμεσα στις παλιές σημειώσεις, συχνά στρέφοντας το χαρτί κατά 90 ή 180 μοίρες, αξιοποιώντας κάθε άδειο τετραγωνικό εκατοστό πριν στερέψει η έμπνευση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι χάος για κάθε άλλον αναγνώστη, χάρμα οφθαλμών για τον γράφοντα. Αν ο αρχαιολόγος γοητεύεται από ένα παλίμψηστο, ένα κομμάτι παλιάς περγαμηνής που έχει ξυστεί και ξαναγραφεί, ανάλογη γοητεία μου προκαλεί ένα τέτοιο φύλλο χαρτιού γραμμένο σε δυο χρόνους, συχνά με απόσταση μερικών ετών μεταξύ τους.
     Ποια είναι η μοίρα των κειμένων αυτών; Κάποια θα μεταφερθούν αργότερα στον υπολογιστή, θα διορθωθούν, θα αναθεωρηθούν, θα ξαναδιαβαστούν μετά από μια περίοδο ωρίμανσης, ίσως τελικά να δημοσιοποιηθούν ως άρθρα ή ως αναρτήσεις στο  ιστολόγιο. Μερικά, ίσως τα περισσότερα, θα έχουν την ίδια τύχη με τα χρέη του Καραγκιόζη («Τα αφήνω να παλιώσουν και τα ξεχνάω». Έτσι κι αυτά θα ξεχαστούν για τόσο καιρό που την προσεχή φορά που θα τα βρω μπροστά μου θα τα στείλω στον κάλαθο της ανακύκλωσης χωρίς τύψεις. Σε κάθε περίπτωση, όπως και η Ιθάκη του Καβάφη, θα μου έχουν χαρίσει από ένα μικρό ή μεγαλύτερο ωραίο ταξίδι.
     Από πού ξεκίνησε όμως όλη αυτή η αναδρομή στον ‘παλίμψηστο’ τρόπο της γραφής μου; Από τρεις αράδες στο μισό φύλλο με τις φαγωμένες άκρες που χρησιμοποίησα σήμερα. Μια ημερομηνία (20/4), τρεις διαγνωστικές ετικέτες: ‘Βαρειά πνευμονία - Κυψελιδική αιμορραγία - Μεταγγίσεις - Εμπύρετη ουρολοίμωξη’. Φέρνω στο μυαλό μου το όνομα του αρρώστου: Αχιλλέας. Θυμάμαι αναλυτικά--πράγμα σπάνιο--κάποιες λεπτομέρειες από την εισαγωγή του, την ανέλπιστα καλή ανταπόκρισή του στη θεραπεία χωρίς να χρειασθεί Εντατική, την επάνοδό του στο σπίτι σε καλή κατάσταση. Δόξα τω Θεώ.
     Ένα κομμάτι λευκό χαρτί, ένα μολύβι, δυο-τρεις λέξεις για προσάναμμα, τι άλλο χρειάζεται κανείς για να γράψει;