Οικοδόμηση εμπιστοσύνης

Βραδυπορώντας προχθές σε ουρά αυτοκινήτων κάπου στη Χαλκιδική για σαββατιάτικη έξοδο, βλέπω στο πλάι του δρόμου μια μεγάλη πινακίδα δημοσίου έργου, που δεν την είχα προσέξει άλλη φορά, όταν ο δρόμος ήταν άδειος και φεύγαμε με κανονικές ταχύτητες. Περιγράφει μια ‘έκθεση αγροτικών προϊόντων’, κατασκευασμένη με συγχρηματοδότηση ελληνική και ευρωπαϊκή (σε άνισα ποσοστά). Κόστος: 74,5 εκατομμύρια ευρώ. Πίσω από την πινακίδα φαίνεται ένα αρκετά μεγάλο διώροφο ακίνητο, τελειωμένο, με κλειστές πόρτες και παράθυρα, χωρίς άλλο ίχνος ζωής ή ανθρώπινης παρουσίας γύρω του. Η ουρά κινείται, απομακρύνομαι από το σημείο, αλλά συνεχίζω να σκέφτομαι. Τι είδους υλικά χρειάζεται η ανάδειξη των αγροτικών προϊόντων; Λευκό μάρμαρο Πάρου; Παχύ βελούδο σε πορφυρή απόχρωση; Ξύλο μαόνι εισαγωγής; Χρυσές κορνίζες γύρω από τα εκθέματα; Διότι η εξωτερική εμφάνιση της ‘έκθεσης’ δεν φαίνεται να κοστίζει 74 εκατομμύρια. Εκτός αν τα χρήματα δεν χρειάσθηκαν μόνο για την κατασκευή--για την ‘αδειοδότηση’ μήπως; Κι ακόμη, πόσο συχνά λειτουργεί αυτή η έκθεση;
     Είναι ένα από εκείνα τα μικρά δείγματα γραφής που δείχνουν πώς χάθηκε αυτή η εμπιστοσύνη για την οποία μιλούν οι δανειστές μας. Όχι ότι εκείνοι είναι αγγελούδια, αλλά κι εμείς τους έχουμε δώσει τις ανάλογες αφορμές.