Σ’ ένα πρόσφατο πέρασμα από παζάρι βιβλίου βρήκα μπροστά μου τον ‘Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς’, μια νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που λογάριαζα από καιρό να διαβάσω. Ο συγγραφέας λοιπόν περιγράφει τον πατέρα του Ιβάν Ίλιτς ως εξής:
‘Ήταν δημόσιος υπάλληλος και, υπηρετώντας σε διάφορα υπουργεία και υπηρεσίες της Αγίας Πετρούπολης, έκανε μια καριέρα από εκείνες που οδηγούν πολλούς σε θέσεις από τις οποίες δεν μπορούν να απολυθούν λόγω της μακροχρόνιας υπηρεσίας τους και του βαθμού τους, παρ’ όλο που είναι προφανώς ακατάλληλοι για οποιαδήποτε υπεύθυνη δουλειά, και για τους οποίους επομένως δημιουργούνται ειδικές θέσεις που, αν και πλασματικές, αποδίδουν μισθούς από έξι έως οχτώ χιλιάδες ρούβλια, που δεν είναι καθόλου πλασματικά, και με τα οποία ζουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Αυτός ήταν ο σύμβουλος Ίλια Εφίμοβιτς Γκολοβίν, περιττό μέλος διαφόρων περιττών υπηρεσιών’.
Και παρακάτω, παρουσιάζοντας την οικογένειά του:
‘Ο μεγαλύτερος γιος του έκανε ακριβώς την ίδια καριέρα με τον πατέρα του, αλλά σε διαφορετικό υπουργείο, και πλησίαζε ήδη στον χρόνο προϋπηρεσίας στον οποίο επιτυγχάνεται μια παρόμοια αργομισθία’.
Κάτι μου θυμίζουν οι περιγραφές αυτές: προφανώς δεν ανακαλύψαμε πρώτοι τον τροχό... Μια παρηγοριά είναι κι αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου