Δανείζομαι και πάλι από κείμενο της Τ. Καραϊσκάκη με τίτλο ‘Η βλαπτική βιομηχανία παραγωγής του ωραίου’ (Καθημερινή 31/10/2014): ‘Το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων, λένε οι έρευνες, πετιέται λόγω... εμφάνισης. Τα άσχημα φρούτα και λαχανικά, τα στραβά καρότα, οι διπλωμένες μελιτζάνες, τα κακοσχηματισμένα κολοκυθάκια ή μήλα εγκαταλείπονται στους αγρούς ή πετιούνται στα σκουπίδια κατά τη διαλογή, την εμπορία ή την κατανάλωση – στα νοικοκυριά ή τα εστιατόρια. Σύμφωνα με έρευνα βρετανικού ινστιτούτου, το 30% των λαχανικών στη Μ. Βρετανία δεν συλλέγεται καν, διότι δεν ανταποκρίνεται στα «πρότυπα ομορφιάς» που θέτουν οι αλυσίδες τροφίμων. Επιπλέον, σύμφωνα με τα αρχεία της FAO, το 30% - 50% των τροφίμων που έχουν πουληθεί απορρίπτεται από τους καταναλωτές άθικτο. Παγκοσμίως, 2,3 δισ. τόνοι τροφίμων καταλήγουν στα σκουπίδια είτε επειδή δεν πληρούν τα αισθητικά κριτήρια της αγοράς είτε επειδή περισσεύουν. Η ποσότητα αυτή θα μπορούσε να γεμίσει 40 εκατομμύρια τριαξονικές νταλίκες και να ταΐσει τρεις φορές τους πεινασμένους της Γης’.
Το έχουμε ξαναγράψει. Αυτά συμβαίνουν όταν η ευμάρεια και η αφθονία μας οδηγούν σε... καλλιστεία τροφίμων, όπου δεν εξετάζουμε την ουσία αλλά το φαίνεσθαι, όταν δεν τρώμε για να ζούμε αλλά ζούμε για να τρώμε (πρώτα με τα μάτια μας). Και όταν κάποια στιγμή, νομοτελειακά, ο ‘επιούσιος άρτος’ φτάνει να γίνεται είδος εν ανεπαρκεία, τότε μόνο σκεφτόμαστε τη σπατάλη που διαπράτταμε επί τόσα χρόνια εν ονόματι της αισθητικής απόλαυσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου