Υπομονή

Λέω συχνά, σε αρρώστους και άλλους, ότι την πιο κατάλληλη λέξη για τον ασθενή την έχουν οι Άγγλοι: patient, που σημαίνει επίσης υπομονετικός. Οι δικές μας παροιμίες λένε ότι η αρρώστια έρχεται με το τσουβάλι και φεύγει με το κουτάλι (ή κατ’ άλλους με το βελόνι). Ό,τι κι αν κάνουμε, όσα μέσα κι αν χρησιμοποιήσουμε, μόνο στα οξέα νοσήματα και τραύματα μπορούμε κάπως να επιταχύνουμε την έκβαση των πραγμάτων. Οι παρεμβάσεις μας μπορεί να ανακουφίζουν συμπτώματα, αλλά η αποκατάσταση χρειάζεται χρόνο, δηλαδή υπομονή, και δεν ‘εκβιάζεται’. Εξάλλου, υπάρχουν και τα χρόνια και ανίατα νοσήματα που έρχονται και δεν λένε να φύγουν, και που η αντιμετώπισή τους θέλει κυρίως την Αγία Υπομονή. Ξαναγυρίζω στους Άγγλους: ‘What can’t be cured must be endured’ λέει ένα λαϊκό τους λόγιο (= ό,τι δεν θεραπεύεται, πρέπει να υπομένεται). Τι κρίμα όμως που η εποχή μας δεν διδάσκει το βασικό αυτό εργαλείο αντιμετώπισης όχι μόνο των νόσων, αλλά και τόσων καταστάσεων και περιστάσεων της ζωής (‘Την υπομονή Ιώβ ηκούσατε’, μας θυμίζει ο Αγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος). Αντίθετα, το ‘Εδώ και τώρα!’, η ανυπομονησία, η βιασύνη, συμβάλλουν στο γενικό φορτίο άγχους που συσσωρεύουμε καθημερινά επάνω μας, ενώ ‘υπομονής έχομεν χρείαν’, κατά τον Απόστολο Παύλο. ‘Κάντε υπομονή’, μας προέτρεπε και το παλιό καλό άσμα του Στ. Ξαρχάκου, που φέτος κλείνει 48 χρόνια. Άλλες εποχές τότε.