‘Βγαίνοντας βρήκαν ένα άνθρωπο από την Κυρήνη (τη σημερινή Λιβύη), που λεγόταν Σίμων, και γύριζε από το χωράφι, τον πατέρα του Αλεξάνδρου και του Ρούφου, και τον αγγάρευσαν να σηκώσει τον σταυρό του’. Με τα λίγα αυτά λόγια, ερανισμένα από τους Ευαγγελιστές, μαθαίνουμε για την ‘αγγαρεία’ που έκανε ο κατά τα λοιπά άγνωστος Σίμων εκείνη την πρώτη και μοναδική Μεγάλη Παρασκευή, που έγινε ευλογία για τη ζωή του ολόκληρη.
Κι έτσι, κάθε φορά που μας ζητούν μια χάρη που χρειάζεται μια μικρή ή μεγαλύτερη θυσία ή ταλαιπωρία, όταν μας βάζουν π.χ. να αναζητήσουμε ή να δώσουμε αίμα για μετάγγιση, όταν η άρρωστη με τον εφιάλτη της διάγνωσης του καρκίνου εμφανίζεται μπροστά μας παραμονές του Πάσχα (του τελευταίου της;) και ζητάει ένα χέρι που θα την ακουμπήσει στον ώμο και θα ‘άρει τον σταυρόν’ της, ας μην αρνηθούμε να μιμηθούμε τον Σίμωνα. Δεν ξέρουμε (όπως πιθανώς δεν γνώριζε κι εκείνος τότε) τις προεκτάσεις και τις συνέπειες της ‘αγγαρείας’ μας.
Καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου