Διαβάζω δυο πρόσφατα κείμενα του Ν. Ξυδάκη (Καθημερινή) που κράτησα για αρχείο. Τίτλος του ενός: 'Το συμβολικό κεφάλαιο ενός ανέργου πτυχιούχου'. Του άλλου: 'Στο λυκόφως της επισφάλειας'. Και τα δυο μιλούν, σε μελαγχολικό τόνο, για την πανταχού παρούσα ανεργία. Ξανακάνω κάποιες σκέψεις που μου γεννήθηκαν και παλιότερα, και τις καταθέτω.
Λοιπόν, η λέξη ‘κορεσμός’ είναι προφανώς μάλλον άγνωστη στα ελληνικά πράγματα. Στη Φυσική λέμε ότι ένα διάλυμα είναι κορεσμένο όταν δεν μπορεί να διαλύσει άλλη ποσότητα από την ουσία που διαλύσαμε: το περίσσευμα κατακαθίζει στον πάτο αδιάλυτο. Αυτό συμβαίνει και στην αγορά εργασίας όταν ρίχνει κανείς περισσότερη ‘ουσία’ (= πτυχιούχους) από αυτούς που μπορεί να ‘διαλύσει’ (= να απορροφήσει δημιουργικά) η δεδομένη κοινωνία. Καλή είναι η ενθάρρυνση στα γράμματα, και κυρίως με τη μορφή της γενικής παιδείας. Όταν όμως οι σπουδές (ιδίως οι λεγόμενες ’ανώτερες’) είναι τελείως αποσυνδεδεμένες από την πραγματικότητα, από αυτό που ονομάζουμε αγορά εργασίας, και όταν πρακτικά δεν υπάρχει κανένα ‘κόσκινο’ που να ξεχωρίζει τους πραγματικά ικανούς από τους λιγότερο ικανούς, τότε μόνο ψευδαισθήσεις δημιουργούν, και μας κάνουν τελικά να εξαρτώμαστε από αλλοδαπό εργατικό δυναμικό για τις απαραίτητες δουλειές που μας πέφτουν πολύ ‘κατώτερες’. Μια τέτοια εξέλιξη είναι κακή σε κάθε περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου