Το αντίδοτο της καρέκλας

 

 

Βαρέθηκα να κάθομαι, πρέπει οπωσδήποτε να βαδίσω.

     Καιρός ιδανικός: ήλιος χωρίς ζέστη, δεν βρέχει, δεν έχει ομίχλη, αέρα, τέλος πάντων μετεωρολογικά φαινόμενα. Μια τυπική Αλκυονίδα.

     Εξάλλου, η αναπλασμένη παραλία έχει παραδοθεί στην απόλαυση των πεζών, και θα πρέπει να τη δούμε.

     Φύγαμε λοιπόν!

     Κόσμος πολύς, κάθε ηλικίας. Μονοί, διπλοί και πολλαπλοί, σε ποικίλους συνδυασμούς αριθμών και φύλων. Γονείς και παιδιά, παππούδες και εγγόνια, ομάδες, φίλοι, ζευγάρια. Λαοί, φυλές και γλώσσες διάφορες. Πεζοί και ποδηλάτες, ιστάμενοι και καθήμενοι, τρέχοντες και βαδίζοντες, αθλούμενοι και περιπατητές.

     Κάθε είδους ενδυματολογική προτίμηση, σε σχήματα, μεγέθη, χρώματα. Παλτά κουμπωμένα μέχρι το σαγόνι, ανοιχτά σακάκια, μπουφάν και ζακέτες, αθλητικές φόρμες και κολλάν κάθε χρώματος και κοπής, κασκόλ και καπέλα, τραγιάσκες, μπερέδες, σκουφιά πλεχτά με φούντες και χωρίς. Κι ένας μοναχικός παππούς που βαδίζει γυμνός από τη μέση και πάνω, αψηφώντας τη θερμοκρασία και τα βλέμματα των περαστικών.

     Ποδήλατα όλων των μεγεθών και κλάσεων, από τα βρεφικά μέχρι τα αθλητικά (κάπου είδα και μερικά του Δήμου), και πατίνια διαφόρων τύπων.

     Σκυλιά σε ράτσες που κυμαίνονται από τα τσιχουάουα μέχρι τα γερμανικά λυκόσκυλα. Γενικά ήσυχα, δεν βλέπω κανένα να καυγαδίζει.

     Φλυαρίες και γέλια και πιο σοβαρές κουβέντες.

     Ατμόσφαιρα που δελεάζει τον φωτογραφικό φακό: μηχανές και κινητά δίνουν και παίρνουν. Στημένες πόζες και απροσδόκητα ενσταντανέ.

     Κήποι με διάφορα ονόματα: των ήχων, του ίσκιου, των ρόδων, του απογευματινού ήλιου, της μνήμης, των γλυπτών (δεν τα είδα—αναμένονται προσεχώς;). Κάποιους τους ξέραμε, προστέθηκαν και μερικοί ακόμη. Τι περίεργο όμως, όλοι ίδιοι μοιάζουν!

     Το ηλιοβασίλεμα στο Θερμαϊκό μαγευτικό, όπως πάντα.

     Οι ομπρέλες και ο Μεγαλέξανδρος στη θέση τους, ορόσημα της πόλης. Όπως κι ο Λευκός Πύργος.

     Η σκούνα σαλπάρει με τη δύση του ήλιου, φορτωμένη ρομαντικούς εκδρομείς.

     Κάνω τη διαδρομή Μέγαρο (σχεδόν) – Λευκός Πύργος με επιστροφή. Τρία τέταρτα προς τη μια κατεύθυνση, με στάσεις για φωτογραφίες, μισή ώρα με γοργό βήμα προς την άλλη. Για την άσκηση.

     Ο ιδρώτας και οι ανεβασμένες σφύξεις μου λένε ότι πέτυχα το ζητούμενο: να βγάλω από πάνω μου λίγη από τη σκουριά της καρέκλας.

     Και χωρίς να διαμαρτυρηθεί το πόδι μου.     

     Τελικά η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι ένα μεγάλο θεραπευτήριο, ψυχών τε και σωμάτων. Καλά θα κάνουμε να την εκμεταλλευόμαστε, και να είμαστε ευγνώμονες για την ύπαρξή της.