Αφροσύνη

Όσοι βρέθηκαν στους ναούς σήμερα άκουσαν την παραβολή για τον άφρονα πλούσιο, που ονειρευόταν να γκρεμίσει τις αποθήκες του, να χτίσει μεγαλύτερες, να συνάξει όσα μπορούσε περισσότερα, να τρώει, να πίνει, να ευφραίνεται..., αλλά πέθανε πριν καλά-καλά ξημερώσει. Συνειρμικά πήγε το μυαλό μου σε πρόσφατες ειδήσεις. Κάποιος έδωσε 83 εκατομμύρια (λίρες, ευρώ, δολάρια, δεν έχει σημασία) για να αποκτήσει το ‘Ροζ Αστέρι’, ένα διαμάντι 53,5 καρατίων. Να το κάνει τί; Να ζήσει από εδώ και πέρα με τον φόβο μην του το κλέψουν; Άλλος, φιλότεχνος αυτός, έδωσε 105 εκατομμύρια (αδιάφορο σε ποιο νόμισμα) για έναν πίνακα (ο Θεός να τον κάνει...) του Andy Warhol. Κι αυτός να κάνει τί αυτή την υπερμεγέθη μουντζούρα; Να την κρεμάσει στο σαλόνι του; Να την επιδεικνύει με εισιτήριο; Όπως διαβάζω, στη δημοπρασία υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι αγοραστές (εκτός κι αν ήταν εκείνοι οι πληρωμένοι κράχτες που ανεβάζουν έντεχνα την τιμή και κάποια στιγμή αποσύρονται ευσχημόνως). Αλλάζω κανάλι, κι ακούω για τον υπερτυφώνα Χαϊγιάν που σάρωσε τις Φιλιππίνες και στη συνέχεια το Βιετνάμ, με χιλιάδες θύματα και ανυπολόγιστες οικονομικές ζημίες. Με πόσους πίνακες ανακουφίζονται τέτοιες συμφορές;
     Τελικά η λεγόμενη ‘ανθρωπιστική κρίση’ δεν είναι κάπου εκεί έξω. Χάσαμε την (ορθή) κρίση μας, περνούμε βαθιά κρίση μέσα μας, γι’ αυτό και ζούμε τέτοιες κρίσεις έξω. Κι εκεί τελικά κρινόμαστε...