Επίλογος;

Όταν άρχισα το ιστολόγιο αυτό, σαν σήμερα το 2007, δεν είχα ιδέα μέχρι πού θα έφτανε. Πέρασαν έξι χρόνια, 1493 αναρτήσεις, δυο βιβλία. Πολλά δεν είναι; Μήπως πρέπει να υπάρχει και ‘καιρός του σιγάν’ εκτός από τον ‘καιρό του γράφειν’; Μήπως είναι ώρα να αφήσουμε στην ησυχία του το πληκτρολόγιό μας; Εξάλλου, ποιοί διαβάζουν αυτά τα κείμενα, και πόσους ενδιαφέρουν; Μοναχική απασχόληση το γράψιμο. Άραγε αλλάζουν ένα ‘κάτι’ τόσο στον γράφοντα όσο και στους τυχόν αναγνώστες; Και όπως έλεγα τότε στην αρχή, μήπως τελικά η όλη άσκηση εξυπηρετεί μόνο μια ματαιοδοξία;
      Αν έχετε κάποια γνώμη πάνω σ’ αυτή την επετειακή αυτοανάλυση, αν όντως θέλετε να διαβάζετε τη σελίδα αυτή, δεν έχετε παρά να το πείτε. Όλες οι γνώμες θα ληφθούν υπόψη, και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητος. Και βλέπουμε.

Σας αφήνω με μια φωτογραφική επιλογή από ένα πρόσφατο ταξίδι στη Σερβία.

Το φρούριο Kalemegdan του Βελιγραδίου από τον Δούναβη

 Συμβολή των ποταμών Σάβα και Δούναβη στο Βελιγράδι

 Το άγαλμα του νικητή (Viktor) στο φρούριο του Βελιγραδίου

 Άγιος Σάββας, εσωτερικό (κάτι από Αγια-Σοφιά;)

 Και εξωτερικό: ο μεγαλύτερος Χριστιανικός ναός στον κόσμο

 Άγιος Νικόλαος, στο Sremski Karlovci, παλιά έδρα του πατριάρχη Σερβίας

 Palic, παραλίμνιο θέρετρο κοντά στα σερβο-ουγγρικά σύνορα

 Novi Sad: γέφυρα στο Δούναβη ξαναχτισμένη μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ

 Η έκπληξη: παλιό ελληνικό σχολείο στο Novi Sad. Αν δεν βλέπετε τα μικρά γράμματα, γράφουν "Ανακαινισθέν το 1821"