Αντίκρισα χθες για πρώτη φορά άδειο το ‘μαγαζί’. Χωρίς άλλη επεξήγηση, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένα ήταν το μαγαζί: εκείνο του θείου Γρηγόρη, καταμεσής στην πλατεία, περιστοιχισμένο από το γωνιακό φαρμακείο και την είσοδο του πατρικού μας. Εκεί μεγάλωσα, ήταν μέρος του πρώτου μου μικρόκοσμου, τουλάχιστον στο συνειδητό επίπεδο. Οι αναμνήσεις και οι εικόνες πολλές. Μπουγάτσα με κιμά από το κοντινό εδεσματοπωλείο. Σοκολάτες και Μίκυ Μάους από το περίπτερο του κυρ-Γιάννη. Πιστόλια με καψούλες για τις καθημερινές αψιμαχίες μας. Αυτοκινητάκια Matchbox που τα ‘αποκτούσαμε’ δια της μεθόδου της χρησικτησίας (η μόνη φορά στη ζωή μου που έγινα κάτοχος Ρολς Ρόυς...). Κούτες με πιάτα και ποτήρια που ξεφορτώναμε όλοι μαζί για την ανανέωση του στοκ. Ομαδικό καθάρισμα του υπογείου από τα νερά μετά από επεισόδια νεροποντής που πλημμύριζε το σύμπαν. Πρώτες (και μάλλον τελευταίες) εμπορικές εμπειρίες, τις μέρες που δεν είχαμε σχολείο, ειδικά όταν κατέβαιναν οι Σέρβοι τουρίστες για ψώνια. Όλα αυτά ανάγονται κάπου μισόν αιώνα πίσω. Έχουν ήδη φύγει από τη ζωή αυτή ο κυρ-Θόδωρος, η κυρα-Παναγιώτα, η κόρη τους η Λένα, ίσως και κάποιοι άλλοι από εκείνους που εργάσθηκαν κατά καιρούς εκεί. Ο θείος παροπλισμένος για λόγους υγείας εδώ και μια δεκαετία και πλέον. Τώρα άδειασαν και οι βιτρίνες, κι απόμειναν τα τζάμια να καθρεφτίζουν τις ματιές μας που μάταια ψάχνουν να βρουν ίχνη μιας περασμένης ζωής μέσα τους.
6 σχόλια:
Συγκινητική η αναδρομή της μνήμης. Ο χρόνος είναι ανελέητος και για τους ανθρώπους και για τα άψυχα. Ή μάλλον, τα άψυχα παίρνουν ζωή από τους ανθρώπους. Αν εκείνοι φύγουν ή παροπλιστούν, χάνεται κι η "ζωή" απ'τα άψυχα.
Εκεί στο βάθος του μαγαζιού αριστερά,δίπλα στο ταμείο βρίσκονταν οι γκοφρέτες κι ο θείος -αυτός ο θείος! ο ένας! ο μοναδικός!- μας προσκαλούσε να μας κεράσει κάθε μεσημέρι που γυρνούσαμε από το σχολείο,πριν από το φαγητό παρά την ρητή εντολή της μαμάς γιατί μας έκοβαν την όρεξη...συνωμοσίες θείου και ανεψιών...αναμνήσεις παιδικών χρόνων που είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε ανάμεσα σε ανθρώπους που μας αγάπησαν.
Ομολογώ ότι είχα ξεχάσει τις γκοφρέτες (ΜΕΛΟ φυσικά, εκείνες με τις σημαίες των κρατών)... Πού να τα θυμάται κανείς όλα;
Αντώνη δες τι μου θύμησες :
Ραντεβού πρωΐ-πρωΐ μπροστά στο υαλοπωλείο του θείου, και από κει με τα πόδια , συζητώντας ή ψάλλοντας γοργά, μέχρι το αμφιθέατρο της Ιατρικής δίπλα στο ΑΧΕΠΑ ...!
Πριν από τριάντα χρόνια ακριβώς !
Το ξανακάνουμε ;
Φ.
Φώτη, συγγνώμη, αλλά ή έκανες λάθος στο μέτρημα ή άρχισες να τα κρύβεις... Μήπως κοντεύουν σαράντα τα χρόνια;
Όσο για να το ξανακάνουμε, δεν έχω αντίρρηση, αρκεί να βρούμε την κατάλληλη μέρα!
Αντώνη μου ,
Πας φιρι-φιρι να με κάνεις εξηντάρη ! Πάντως δυσκολεύομαι πολύ γιά να πιστέψω ότι πέρασαν από τότε σαράντα ολόκληρα χρόνια !
Δόξα τω Θεώ που τα ζήσαμε , και τα ζήσαμε ωραία .
Όσο γιά το επόμενο ραντεβού μας γιά την διαδρομή Βαρδάρι- Ιατρική κανόνισέ μου πρώτα ένα τεστ κοπώσεως ...
F.
Τι λες βρε Αντώνη!...Από μακριά πού να ξέρω τι γίνεται στην παλιά γειτονιά σου...Βλέπεις πριν από δέκα (10) χρόνια ήμουν εκεί και τα παρακολουθούσα. Αλλά τώρα...δεν προλαβαίνω ούτε να σε διαβάσω εγκαίρως. Καλό βράδυ
Ο ξάδελφος
Δημοσίευση σχολίου