Στη Λέσχη του Χρόνου

«Καλώς τον καινούργιο!» ακούστηκε μια φωνή γεμάτη ενθουσιασμό από τη γωνιά της μεγάλης αίθουσας, κοντά στο τζάκι.

Ο νεοφερμένος προς τον οποίο απευθυνόταν η φωνή έστρεψε το κεφάλι για να δει ποιος τον καλωσόριζε. Αναγνώρισε από μακριά εκείνον που είχε συναντήσει φευγαλέα πριν ακριβώς 365 μέρες, λίγο πριν τον αντικαταστήσει πάνω στη Γη. Ήταν ο άμεσος προκάτοχός του, γνωστός με τον αριθμό 2010 μ.Χ. Του χαμογέλασε και προχώρησε προς το μέρος του τείνοντας το χέρι. Οι άλλοι παρόντες στη Λέσχη του Χρόνου κούνησαν τα κεφάλια σ’ ένα χαιρετισμό γεμάτο κατανόηση: η είσοδος ενός νέου μέλους στη συντροφιά τους ήταν μια διαδικασία γνωστή στους παλαιότερους, που όμως ποτέ δεν έχανε το ενδιαφέρον της. Άλλωστε, πάντα κάτι διαφορετικό έφερνε σ’ ένα χώρο όπου ο χρόνος με τη συμβατική έννοια δεν υπήρχε πλέον.

    Ο 2010 μ.Χ. έσφιξε το χέρι του 2011 και του έδειξε τη διπλανή πολυθρόνα. Εκείνος κάθισε και άπλωσε τα πόδια του προς το τζάκι. Κοίταξε τον συνομιλητή του και χαμογέλασε πάλι με αμηχανία, χωρίς να ανοίξει το στόμα του. Εκείνος φρόντισε να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση.

«Ξέρω ακριβώς πώς αισθάνεσαι», είπε. «Ας αρχίσω εγώ. Έτυχε να ακούσεις εκεί στη Γη την έκφραση ‘Βάζω μέσα σειρά’; Τη λέγανε στον ελληνικό στρατό όταν υποδέχονταν μια καινούργια σειρά στρατευσίμων. Τότε οι προηγούμενοι θεωρούσαν ότι ‘πάλιωσαν’. Μεγάλη υπόθεση! Τους έδινε το ‘δικαίωμα’ να ταλαιπωρούν κάποιους νεότερους, για να βγάζουν το άχτι τους. Μικρότητες ανθρώπινες! Ωστόσο, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ τώρα που ήρθες. Μέχρι αυτή τη στιγμή ήμουν ο νεότερος εδώ μέσα. Δεν είναι θέμα κόμπλεξ, ούτε βέβαια μου κάνουν κανένα καψόνι οι παλιοί. Απλώς—πώς να το πώ;—δεν βαριέσαι, ανθρώπινη αδυναμία που την κόλλησα κι εγώ στη θητεία μου. Ξέχνα το. Τι νέα από τον κόσμο;» 

«Δεν ξέρω τι περιμένετε να μάθετε», είπε ο νέος, και ο παλιός σημείωσε με ικανοποίηση τον πληθυντικό ευγενείας. Όταν τον είχε πρωτοδεί κατά την είσοδό του στη Γη, ήταν ένας έφηβος γεμάτος αυτοπεποίθηση, έτοιμος να ανατρέψει τα πάντα, πιστεύοντας ότι οι παλιότεροι δεν είχαν καμιά ικανότητα. Τώρα, ακριβώς δώδεκα μήνες μετά, ήταν ώριμος, γεμάτος εμπειρίες, έτοιμος για πλήρη ένταξη στη Λέσχη. Έσπευσε και πάλι να τον βοηθήσει.

     «Νεαρέ μου», είπε, χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας στη φωνή και τη διάθεσή του, «το πρώτο που μαθαίνει κανείς εδώ μέσα είναι ότι όλοι είμαστε ακριβώς ίσοι και όμοιοι. Γίναμε πλέον όλοι μία ηλικία (έστω κι αν οι δίσεκτοι νόμιζαν κάποτε ότι η μια παραπανίσια μέρα τους έκανε ανώτερους) και μιλούμε μεταξύ μας στον ενικό αριθμό. Πες μας λοιπόν τα δικά σου, με άνεση, σαν ένας από μας. Εξάλλου, όλοι εδώ θέλουν να τα μάθουν. Το ίδιο έκαναν κι εκείνοι, με τη σειρά τους. Μη βιάζεσαι. Θα έχεις ακριβώς 366 μέρες στη διάθεσή σου, μέχρι να μας έρθει ο επόμενος. Ξεκίνα από την Πρωτοχρονιά».

     Ο νέος δέχθηκε ένα φλιτζάνι τσάι που του έδωσε κάποιος από την ομήγυρη, ρούφηξε μια γουλιά, καθάρισε το λαιμό του, και άρχισε.

Η αφήγηση του 2011 μ.Χ. πλησίαζε στο τέλος. Κόντευε να συμπληρωθεί ο χρόνος του, και ήδη είχε αρχίσει η αναμονή του καινούργιου. Με την αφήγηση είχε παλιώσει κι αυτός: τώρα περίμενε να ‘βάλει μέσα σειρά’. Η αίσθηση αυτή τον γέμιζε προσμονή, κι ένα αόριστο αίσθημα ικανοποίησης.

Ο 2010 μ.Χ. κούνησε αργά το κεφάλι. «Πάντα τα ίδια, μόνο που ο κυνισμός και η σκληρότητα όλο και περισσεύουν. Απληστία, κερδοσκοπία, απάτες, αμοιβαίες επιβουλές, εκμετάλλευση, πόλεμοι, ταραχές… Κάθε χρόνο και χειρότερα. Δεν αλλάζει τίποτε στα ανθρώπινα, όσο οι άνθρωποι σκέφτονται, σχεδιάζουν και ενεργούν με τον γνωστό τους τρόπο. «Ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία». Αθροίζουν περιουσίες, και τις εκφράζουν με τεράστιους αριθμούς, χωρίς να περνάει από το μυαλό τους ότι όλα είναι… μηδενικά. Το μόνο που τους μένει είναι το μνήμα τους, κι αυτό βέβαια δεν τους ανήκει. Πώς λένε οι Ορθόδοξοι μοναχοί για το κελί τους; «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε ουδενός». Μια φανταχτερή κηδεία, στεφάνια, επικήδειοι, μαρμάρινες πλάκες, και σε μερικά χρόνια ούτε το όνομά τους δεν θυμάται κανείς. ‘Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα’. Το άκουσες αυτό ποτέ; («Πάμπολλες φορές», σκέφθηκε ο νέος). Αν είχες μάθει μόνο ένα πράγμα στη θητεία σου στη Γη, θα ’πρεπε να ήταν αυτό».

«Δεν μπορούμε άραγε να τους πούμε κάτι; Να δώσουμε εντολή στον επόμενο να λάβει κάποια προληπτικά μέτρα;» ρώτησε με γνήσια ανησυχία στη φωνή ο 2011 μ.Χ.

«Δεν είσαι ο πρώτος που το σκέφτεται», είπε ο προκάτοχός του. «Δυστυχώς δεν είναι μέσα στη δικαιοδοσία μας. Μπορούμε μόνο να παρέχουμε ευκαιρίες, προθεσμίες, περιθώρια για αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, χωρίς καμιά άλλη δυνατότητα παρέμβασης. Βλέπεις, κάτι τέτοιο θα σκόνταφτε στην προσωπική ελευθερία των ανθρώπων. Κάποιοι το λένε αυτεξούσιο. Είναι κάτι που τους έχει απομείνει από τις αρχικές προδιαγραφές τους: το δικαίωμα να λένε οι ίδιοι ένα ‘Ναι’ ή ένα ‘Όχι’ σε κάθε δίλημμα που αντιμετωπίζουν. Και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες».

«Δύσκολο ακούγεται», είπε σκεφτικός ο νεότερος.

«Και πότε ήταν εύκολη υπόθεση η ελευθερία;» ρώτησε ρητορικά ο παλιός, κοιτάζοντας τα κάρβουνα που αναβόσβηναν στο τζάκι.