Δίπτυχο

Κάθε τέλος του χρόνου ανασύρω από το μητρώο των ασθενών μου εκείνους που ‘εξεμέτρησαν το ζην’ μέσα στη χρονιά που πέρασε. Έτσι και σήμερα. Έφτιαξα το σχετικό ψυχοχάρτι και θυμήθηκα για λίγο τις προσωπικές τους ιστορίες. Μερικούς τους γνωρίσατε μέσα στις σελίδες αυτές. Πολλοί άλλοι σιωπηρά  ‘διάβηκαν απ’ το φαρδύ ποτάμι’ και τράβηξαν το ‘δρόμο της σιωπής’, όπως λέει ένα παλιό τραγούδι της Αρλέτας. Όπως η πρώτη μου φιλόλογος στο Γυμνάσιο, που αναπαύθηκε την Πρωτοχρονιά. Όλοι άφησαν ένα σημάδι στην ψυχή μας, μικρότερο ή πιο μεγάλο, μέσα από τη φροντίδα και την αγωνία για την πορεία τους. Ελπίζουμε να μας το ανταποδίδουν με τις προσευχές τους.
    Καλόν Παράδεισο να έχουν η Ελισάβετ, ο Χρήστος, η Παναγιώτα, η Αθηναΐς, ο Νικόλαος, ο Ιωάννης, η Ξανθή, ο Παναγιώτης, ο Γεώργιος, ο Αλέξανδρος, η Φωτεινή, ο Γεώργιος, ο Ευάγγελος, ο Κωνσταντίνος, ο Μιχαήλ, ο Αθανάσιος, ο Ορέστης, ο Γεώργιος, ο Παντελής, ο Δημήτριος, η Αλεξάνδρα, η Αναστασία, ο Θεόδωρος, ο Κωνσταντίνος, ο Μιχαήλ, η Φανή, η Αναστασία, ο Δημήτριος, ο Κωνσταντίνος, ο Ιωάννης, ο Σάββας, ο Δημήτριος, η Ευμορφίλη, η Κατίνα, η Αναστασία, ο Μιχαήλ, ο Ηλίας, ο Βασίλειος, ο Σωτήριος, ο Γεώργιος, η Άννα, ο Μιχαήλ, ο Αθανάσιος. Και ο άλλος Γιώργος, ο ‘φίλος μας που χάσαμε’ σαν τέτοια μέρα, πριν 35 ολόκληρα χρόνια.