«Λύκειο, Λύκειο, είσ’ εδώ;»

Η παιδεία αποτελεί τον δημόσιο χώρο όπου γίνονται ίσως τα περισσότερα πειράματα από διάφορους μαθητευόμενους μάγους, πολιτικούς και μη, και ασκείται η μεγαλύτερη και πιο ανίερη εκμετάλλευση από κόμματα και συνδικαλιστές ποικίλων αποχρώσεων που το μόνο που επιδιώκουν είναι να κλωνοποιήσουν στα παιδιά τους εαυτούς τους. Έτσι αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη η κριτική της Ελένης Μπίστικα στην Καθημερινή (25/6/2010), που αναφέρεται στην τελευταία σχεδιαζόμενη ‘μεταρρύθμιση’. Αντιγράφω την τελευταία παράγραφο, χωρίς άλλο σχόλιο:

‘Με υπολογιστή και ξένη γλώσσα στην Πρώτη Δημοτικού, με έμφαση στην ελληνική γλώσσα στο Λύκειο, με στροφή στις έρευνες και στις διατριβές αντί για την «παπαγαλία» δεν εξισώνονται στον αιώνα τον άπαντα τα δημόσια με τα ιδιωτικά σχολεία... Τα δημόσια σχολεία θέλουν καλύτερα κτίρια, θέρμανση τον χειμώνα, χώρους για άθληση, ευσυνείδητους δασκάλους με συναίσθηση της αποστολής τους. Όλα τα άλλα, τα τεχνικά εφόδια, η χρήση των υπολογιστών, είναι λεπτομέρειες. Όλη μέρα στα facebook είναι οι μαθητές και στα παιχνίδια. Η απομάκρυνση από το σχολικό βιβλίο είναι μέγα λάθος. Μαθαίνουμε ανάγνωση, δεν πατάμε πλήκτρα, όταν είμαστε έξι χρόνων. Το βιβλίο περιέχει στις σελίδες του την αίσθηση του καθήκοντος. Ο υπολογιστής γίνεται παιχνίδι στα νεαρά μυαλά, χωρίς την πρέπουσα επίβλεψη. Ας αφήσουμε τις προτάσεις και τις ιδέες, που έρχονται από την Ε.Ε. μαζί με κονδύλια ευπρόσδεκτα, και ας σκύψουμε στο πρόβλημα, που είναι: ευχαριστημένοι δάσκαλοι, αντάξιοι της αποστολής τους, και παιδιά που μπαίνουν στην τάξη όχι για να βαρεθούν ομαδικά, αλλά για να μάθουν. Καλές και άγιες οι νέες προτάσεις, αλλά ανήκουν στη σφαίρα του μη πραγματικού.’