Τα χόρτα της αυλής, απείραχτα από το φθινόπωρο, έχουν στήσει μια ζούγκλα που χρειάζεται μηχανική παρέμβαση για τον... εκπολιτισμό της. Την προσοχή μου όμως τραβούν εκείνα που ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρινες πλάκες, εκεί που νόμιζες ότι υπάρχει μόνο τσιμέντο, σε ρωγμές που δεν χωράει ένα μικρό δάχτυλο. Κι όμως πρασινίζουν, φουντώνουν, και αντιστέκονται στην προσπάθεια της εκρίζωσης, αφήνοντας πίσω τους τις ρίζες: μετά από κανένα μήνα πάλι μπροστά μας θα τα βρούμε. Από μόνα τους είναι ό,τι πιο ελάχιστο και παραμελημένο μπορούμε να φανταστούμε. Ως αντικείμενο μελέτης όμως θα μπορούσαν να απασχολήσουν πολλούς βιολόγους επί χρόνια, κάνοντάς τους να ξύνουν τα κεφάλια τους μέχρις αλωπεκίας, χωρίς να καταφέρουν να λύσουν όλα τα μυστήρια της ύπαρξής τους. Δεν συζητούμε βέβαια τη δυνατότητα δημιουργίας ενός μόνο τέτοιου χόρτου από την ανυπαρξία, ούτε το θαύμα της επιβίωσής του μέσα σ’ ένα τεχνητό και άξενο περιβάλλον (Betonwüste, έρημο από μπετόν, το ονομάζουν οι Γερμανοί).
Όσες φορές αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένοι και αβοήθητοι στον κόσμο, ή πάλι όταν μπαίνουμε στον πειρασμό να καυχηθούμε και να κομπάσουμε για τις όποιες ‘ανακαλύψεις’ μας και να αποφανθούμε, με τον ανάλογο στόμφο, για την ύπαρξη ή όχι Δημιουργού, ας πιάσουμε να ξεβοτανίσουμε την αυλή μας. Κι ας αφιππεύσουμε από το καλάμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου