Αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο του Στ. Τζίμα με τίτλο ‘Το παιχνιδάκι στην Ουγγαρία’ (Καθημερινή 11/6/2010), που παρουσιάζει σε πολύ λίγες γραμμές πώς διαμορφώθηκε η οικονομική κρίση στη χώρα αυτή και ποιος ο ρόλος των κυρίων πολιτικών κομμάτων. Μια χαρακτηριστική παράγραφος:
‘Η Ουγγαρία αποτελεί μέρος του πολιτικού παράδοξου το οποίο συντελείται σε χώρες της Ευρώπης. Συνίσταται αυτό το παράδοξο στο ότι τα κόμματα της λαϊκής Δεξιάς εναντιώνονται στα μέτρα λιτότητας για ψηφοθηρικούς λόγους, αφήνοντας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κεντροαριστερές κυβερνήσεις, οι οποίες αποδεικνύονται υπάκουα παιδιά στις επιταγές του ιδεολογικά μισητού ΔΝΤ’.
Έχουν άραγε άδικο όσοι υποστηρίζουν (όπως και ο γράφων) ότι η μόνη σοβαρή απάντηση στην κρίση θα ήταν μια κυβέρνηση υπεράνω κομμάτων που θα είχε ως μόνη ενασχόληση να αναμορφώσει τη χώρα οικονομικά και κοινωνικά και όχι να αναλίσκεται σε εξεταστικές επιτροπές πολλαπλών πορισμάτων (όπως οι ερωτήσεις επιλογής στα διαγωνίσματα και τα τηλεοπτικά παιχνίδια); Αλλά βέβαια κάτι τέτοιο θα σήμαινε αυτοκατάργηση των κομμάτων. Κι έτσι προτιμούμε να ‘αναλισκόμεθα υπ’ αλλήλων’ (κοινώς να τρώμε ο ένας τον άλλο), για να συμπληρώσουμε το χωρίο του τίτλου, από τον Απ. Παύλο (Γαλ. 5:15). Καλή μας χώνεψη λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου