Φόρος 'τιμής';

Προσωπικά δεν είμαι ενήμερος για τα διάφορα ‘είδωλα’ της ποπ μουσικής. Είχα να ακούσω τη φωνή του Μάικλ Τζάκσον από την εποχή των Jackson Five (κι αν την άκουγα τυχαία στο ραδιόφωνο, σίγουρα δεν θα την αναγνώριζα). Τα τελευταία χρόνια όμως περισσότερα διαδίδονταν για τις καταχρήσεις και τις ‘ιδιορρυθμίες’ του μακαρίτη παρά για τις μουσικές του επιδόσεις. Έτσι η είδηση ότι το Κογκρέσο απέτισε ‘φόρο τιμής’ στον αιφνιδίως εκλιπόντα, μαζί με ποικίλες άλλες διασημότητες εντός και εκτός ΗΠΑ, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά έμμεση πλην σαφή επιδοκιμασία ενός τρόπου ζωής που περιλάμβανε μεταξύ των άλλων και ποικίλες αξιόποινες πράξεις; Θλίβεται βέβαια κανείς για το πρόωρο τέλος ενός ανθρώπου που διέγραψε μια τροχιά που αρέσει στα Μέσα, και που έντεχνα καλλιεργούν οι μαέστροι της show biz: ξεκίνημα από ταπεινό υπόβαθρο, εκτόξευση, ειδωλοποίηση, εκφυλισμό, γκρεμοτσάκισμα. Άραγε όμως κοιτάζει ποτέ κανείς πίσω από τη ‘βιτρίνα’--και ιδίως οι νέοι άνθρωποι που παθιάζονται με τους καλλιτέχνες; Ακόμη και το τέλος γίνεται μέρος της μυθολογίας του ‘αστεριού’, ενώ σύντομα ακολουθεί κάποιο άλλο ‘ίνδαλμα’, μια και στην αγορά του θεάματος δεν συμφέρουν πολύ οι άσχημες ειδήσεις. Κρίμα.