Μια από κείνες τις φιλάνθρωπες μέρες του χρόνου, όπου καλούμαστε να θυμηθούμε αγαπητικά τους νεκρούς μας, προγόνους, διδασκάλους, συγγενείς και φίλους. Όχι με τρόπο αρρωστημένο, παθολογικό, θρηνητικό, ‘ως μη έχοντες ελπίδα’, αλλά με την πεποίθηση ότι όλοι τους βρίσκονται αοράτως κοντά μας, έξω από τα δεσμά του χώρου, του χρόνου και της ύλης. Και με την ευχή να εύρουν το έλεος που κι εμείς περιμένουμε από τον ‘βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομούντα’ Θεό.
Εμείς οι γιατροί έχουμε ακόμη μια κατηγορία νεκρών να θυμηθούμε: τους ασθενείς μας, πολλοί από τους οποίους έφυγαν από τον κόσμο αυτό μέσα στα χέρια μας, καμιά φορά από πράξεις, αβλεψίες και άγνοιές μας. Ελπίζουμε κάποιοι από αυτούς να σταθούν συνήγοροί μας μπροστά στον Κριτή για την όλη στάση μας απέναντί τους. ‘Μη ημίν λογισθείη’.
2 σχόλια:
Όπως τα λες είναι Αντώνη! Νοιώθω υποχρεωμένος στους ασθενείς μου, που πολλοί από αυτούς καταθέτουν τα ονόματά μας σε μοναστήρια και εκκλησιές για να διαβάζονται στην Αγία Αναφορά και να κόβονται μερίδες από το Άγιο Σώμα. Ευγνωμοσύνη, ανταπόδωση, αντίδωρο, κοινωνία.
Η σημερινή μέρα είναι συγκλονιστική, γιατί γίνεται συνάντηση Ουρανού και Γης εις Ένα Κόσμο, εις μία Κοινωνία...
Εδώ και χρόνια καταγράφω τους αρρώστους μου που "εξεμέτρησαν το ζην" και φτιάχνω ένα δίπτυχο για τα Ψυχοσάββατα. Ελάχιστη ανάμνηση κάθε χρόνο.
Δημοσίευση σχολίου