Τραγική ανευθυνότητα ή ψυχική νόσος;

Ακούγοντας την τραγική είδηση για τον θάνατο 9χρονου από ακατάσχετη αιμορραγία, και με αφορμή τον ‘εισαγγελικό’ τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε αυτή από ένα τουλάχιστον τηλεοπτικό παρουσιαστή (ας τον αφήσουμε ακατονόμαστο), σκέφτομαι ότι όποιος κάνει τέτοιες παρουσιάσεις θα πρέπει να ‘καταδικάζεται’ να περάσει υποχρεωτικά ένα 24ωρο μέσα σε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, άλλο ένα σε πολυσύχναστο Κέντρο Υγείας, κι ένα ακόμη στο Τμήμα Επειγόντων μεγάλου νοσοκομείου. Είναι πολύ βολικό να κρίνεις το σύστημα φορώντας ατσαλάκωτο κοστούμι και γραβάτα: είναι τελείως άλλη ιστορία να φοράς τα πράσινα του χειρουργείου ή την άσπρη μπλούζα και να είσαι υπεύθυνος για τη ζωή ή τον θάνατο ενός, πέντε, δέκα ή περισσοτέρων ανθρώπων. Κι ακόμη, άλλο είναι να μετράς τα χιλιόμετρα από το Καπανδρίτι στο ΚΑΤ επί χάρτου ή στην οθόνη του GPS και άλλο να τα διατρέχεις στην πράξη με τις όποιες συνθήκες κυκλοφορίας επικρατούν στη δεδομένη στιγμή.
Όλοι θα θέλαμε σε περίπτωση ανάγκης να έχουμε σε απόσταση σφυρίχτρας περιπολικό, ασθενοφόρο, πυροσβεστικό αεροπλάνο και ελικόπτερο παντός καιρού. Ακόμη, κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι ζουν στον φανταστικό πλανήτη Κρύπτον (πατρίδα του Σούπερμαν), όπου όλα γίνονται με ταχύτητες μεταξύ ήχου και φωτός. Το να μπερδεύουμε όμως δημόσια τις φαντασιώσεις μας με την πραγματικότητα αποτελεί ψυχική νόσο, όταν δεν είναι ασύγγνωστο δεοντολογικό σφάλμα.