Πώς χάνουν οι λέξεις το νόημά τους, ειδικά στην πλούσια γλώσσα μας… Λέμε κάποιον περιφρονητικά ερασιτέχνη, και αντί να εννοούμε ότι είναι ‘εραστής της τέχνης’ (δηλ. ότι κάνει κάτι κυρίως από μεράκι, γιατί το αγαπάει), συνήθως υπονοούμε ότι κάνει δουλειά πρόχειρη, όποτε και όπως του αρέσει, μ’ ένα λόγο είναι ‘τσαπατσούλης’. Όσο για τον επαγγελματία, συχνά τον βλέπουμε σαν ‘έμπορο’ ή οικονομικό εκμεταλλευτή (‘στυγνός επαγγελματίας’) και όχι ως ένα εκπαιδευμένο πρόσωπο που επιτελεί μια εργασία, τέχνη ή υπηρεσία με βάση συγκεκριμένους επιστημονικούς αλλά και δεοντολογικούς κανόνες και ευσυνειδησία. Κι έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να βλέπουμε ‘ερασιτέχνες’ και ‘επαγγελματίες’ με τις αρνητικές τους έννοιες, ώστε παραξενευόμαστε (ή και νιώθουμε κάπως περίεργα) όταν τους συναντούμε στην κυριολεκτική τους εκδοχή, που είναι πιο ασυνήθιστη. Και όμως, έχουμε ανάγκη από περισσότερους ‘ερασιτέχνες επαγγελματίες’, σε κάθε χώρο (νοσοκομεία, υπηρεσίες, αστυνομία, δημόσια υγεία, ελέγχους τροφίμων κ.ο.κ).
1 σχόλιο:
Έχουμε επειγόντως ανάγκη από τη "λογική της προσφοράς", αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό όταν δεχόμαστε τα καθημερινά ραπίσματα του χρήματος; Όταν όποιος προσφέρει άδολα χαρακτηρίζεται τουλάχιστο "ανόητος";
Δυστυχώς, κάθε μέρα πυκνώνουν οι γραμμές της "αντίπερα όχθης"...
Δημοσίευση σχολίου