Δολοφονίες

Κάθε ανθρωποκτονία αποτελεί μια μοναδική, ιδιαίτερη τραγωδία, ένα επώδυνο πλήγμα στο συλλογικό σώμα της ανθρωπότητος, που θα έπρεπε να μας οδηγεί όλους σε δάκρυα οδύνης και συντριβής για το κατάντημα της κοινωνίας μας. Δεν αποτελεί βέβαια εξαίρεση η πρόσφατη απαίσια είδηση για τον φόνο 41χρονης εγκύου γυναίκας. Ωστόσο, εδώ σταματώ ιδιαίτερα σε ένα σημείο του κατηγορητηρίου που απαγγέλθηκε στους δράστες, ότι δηλ. εκτός από τον φόνο με δόλο προκάλεσαν και διακοπή κύησης. Αποτελεί αυτό ή όχι νομική ομολογία ότι η διακοπή της κύησης είναι έγκλημα κατά της ζωής; Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, πόσοι και πόσες ακόμη θα πρέπει να κάθονται κάθε μέρα σε κάποιο ανάλογο εδώλιο για το ίδιο ακριβώς έγκλημα, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο; Αυτόκλητο μου έρχεται στο νου το ρητορικό ερώτημα του Αποστόλου Παύλου: «Μὴ ἄδικος ὁ Θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν;» [Ρωμ. 3:5]. Την απάντηση την δίνει στην ίδια επιστολή: «Κατὰ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ ἔργα αὐτοῦ» [Ρωμ. 2:5-6]. Γι’ αυτά και για τόσα άλλα εγκλήματα που διαπράττουμε ‘κατά συρροήν’.