Παραμονή Πρωτοχρονιάς διαβάζω στη Guardian μια ασυνήθιστη είδηση, αισιόδοξη μέσα στην τραγικότητά της. Η Cindy Mullins, νοσηλεύτρια στο Κεντάκι των ΗΠΑ εδώ και είκοσι χρόνια, υποβλήθηκε σε επέμβαση για πέτρα στο νεφρό. Ωστόσο ανέπτυξε μια βαριά σηπτική κατάσταση που οδήγησε σε ακρωτηριασμό των ποδιών της κάτω από τα γόνατα και των χεριών της κάτω από τους αγκώνες, για να σωθεί η ζωή της. Η ίδια δηλώνει ότι είναι ευτυχής που είναι ζωντανή, που μπορεί να βλέπει τον σύζυγό και τα δυο αγόρια της, 12 και 7 ετών. Η ιστορία της προκάλεσε ένα κύμα υποστήριξης από την κοινότητά της, με πλήθος ευχών και προσευχών και με δωρεές χιλιάδων δολαρίων για τα έξοδα της μετεγχειρητικής αποκατάστασης και των προσθετικών μελών που θα χρειασθεί. Όπως είπε: «Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οι άνθρωποι κάνουν τόσα για μένα». Αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για την περιπέτειά της για να εμπνεύσει άλλους να ‘κατεβάσουν ταχύτητα’ στη ζωή τους και να εκτιμούν όσα έχουν γύρω τους, ιδίως τις οικογένειές τους, και πρόσθεσε: «Αν με αυτή την αφορμή έστω κι ένας άνθρωπος μπορέσει να δει τον Θεό, θα αξίζει όλη αυτή η εμπειρία». Το πλατύ χαμόγελο της ηρωικής αυτής γυναίκας δείχνει ότι η ίδια βλέπει τον Θεό μέσα στην αναπάντεχη συμφορά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου