Ποια αξιοκρατία;

Μαζί με τους διάφορους άλλους που απεργούν σήμερα μαθαίνουμε ότι απεργεί και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος εναντίον της… αξιολόγησης. Ας υποθέσουμε ότι κάποια μέρα οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ή σιδηροδρόμων (ή κάποιος άλλος επαγγελματικός κλάδος με ανάλογες ευθύνες) δήλωνε ότι αυτοί αξιολογούνται μόνοι τους και δεν χρειάζονται κανέναν άλλο να τους ελέγχει ή να τους βαθμολογεί ως προς τις ικανότητες ή τις επιδόσεις τους στο έργο που επιτελούν. Πώς θα φαινόταν στον υπόλοιπο κόσμο (και ειδικά, εν προκειμένω, στους δασκάλους) μια τέτοια στάση; Δεν έχω τίποτε εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας – άλλωστε στην οικογένειά μας υπήρξαν και υπάρχουν αρκετοί δάσκαλοι, με σωστή παρουσία στον χώρο τους. Όταν όμως γίνεται τόσος λόγος για τα μειωμένα προσόντα ή την όποια ανεπάρκεια ή απειρία ενός σταθμάρχη, είναι τουλάχιστον Ύβρις προς το κοινωνικό σύνολο η συστηματική άρνηση της αξιολόγησης από μια τάξη ανθρώπων που έχει ως μέρος των επαγγελματικών της καθηκόντων ακριβώς αυτή την αξιολόγηση. Δυστυχώς η έλλειψη ατομικής ευθύνης και η συναφής μ’ αυτήν ατιμωρησία είναι ένας από τους πικρούς καρπούς της μεταπολίτευσης στη χώρα μας. Ας μην παραξενευόμαστε λοιπόν που το ‘χωράφι’ αυτό βγάζει πιο πολλά αγκάθια αντί για εκλεκτά σταφύλια. Τα δεύτερα βρίσκουν αλλού πρόσφορο έδαφος και αναδεικνύουν την ποιότητά τους. Κι εμείς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.