Σκληροκαρδία

 Ακούμε στις ειδήσεις, τόσες μέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό, ότι ο ‘σουλτάνος’ Άσαντ της Συρίας εδέησε επιτέλους να επιτρέψει την μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στις ρημαγμένες περιοχές της χώρας του. Και κάνω την ακόλουθη απλοϊκή σκέψη: δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό του – όσο διαθέτει – ότι ο σεισμός κάλλιστα θα μπορούσε να είχε χτυπήσει μερικά χιλιόμετρα παρακάτω και να βρεθεί κι ο ίδιος από τη μια στιγμή στην άλλη θαμμένος τόσο στα χαλάσματα όσο και στη μαύρη βίβλο της ιστορίας; Αλλά βέβαια αυτό ακριβώς αποτελεί την αφροσύνη που τόσο ζωηρά στηλιτεύει ο Κύριος: αφροσύνη όχι μόνο ως προς τον πλούτο, αλλά και ως προς την ψευδαίσθηση της απρόσβλητης ανθρώπινης παντοδυναμίας στον κόσμο αυτό.
     Προεκτείνοντας τη σκέψη, φέρνω στο νου μου τον άλλο λόγο του Χριστού, στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Σε παράφραση: «Αν δεν πιστεύουν [οι άνθρωποι] τον λόγο της Γραφής, ούτε κι αν αναστηθεί νεκρός θα πιστέψουν». Ακόμη κι αν σείεται η γη και ισοπεδώνονται πόλεις και χάνονται χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε μια στιγμή, ο υπερφίαλος εγωισμός δεν σαλεύεται εύκολα. Για να δικαιώνεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που διαπιστώνει στην Αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι, παρ' όλες τις πληγές που δοκίμασαν, «οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» [Αποκ. 16:11].