Διάβασα προχθές στον βρετανικό Observer μια περίεργη είδηση. Ένα θέατρο στο Λονδίνο επρόκειτο να ανεβάσει ένα καινούργιο έργο με ήρωα κάποιον Χέρσελ Φινκ. Σας λέει κάτι το όνομα; Ούτε κι εμένα. Ωστόσο ένας άλλος θεατρικός συγγραφέας διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση εβραϊκού ονόματος, θεωρώντας ότι αυτό ήταν αντισημιτική ενέργεια (αν και το θέατρο δήλωσε ότι ούτε το έργο ούτε ο ρόλος είχαν σχέση με Εβραίους). Έγινε ο σχετικός θόρυβος, και τελικά ο συγγραφέας του έργου άλλαξε το όνομα του ήρωά του για να μπορέσει να ‘ανεβάσει’ το έργο χωρίς προσκόμματα.
Και τι σε ενδιαφέρει αυτό; θα ρωτήσει κάποιος. Δεν ξέρω ούτε το έργο ούτε τους συντελεστές του. Ωστόσο σκέφτομαι ότι αν εφαρμόσουμε την ίδια τακτική, για κάθε ρωσικό όνομα που χρησιμοποιείται σε βιβλίο, ποίημα, θέατρο ή όπου αλλού μπορεί να διαμαρτυρηθούν οι Ρώσοι, για κάθε κινέζικο οι Κινέζοι, για κάθε αρμένικο οι Αρμένιοι και τα λοιπά (για τα αγγλικά θα πρέπει να συνεννοηθούν οι Βρετανοί με τους Αμερικάνους και τους Αυστραλούς, κάτι σαν συμφωνία AUKUS). Γιατί όμως να πάμε τόσο μακριά; Στα καθ’ ημάς, αν ένα όνομα τελειώνει σε –άκης μπορεί να φωνάξουν οι Κρητικοί, αν λήγει σε –ίδης να ξεσηκωθούν οι Πόντιοι, αν είναι –όπουλος οι Πελοποννήσιοι, αν είναι -έας οι Μανιάτες (εκεί να δείτε...). Με βάση την περιρρέουσα ‘πολιτική ορθότητα’, κανένα όνομα δεν είναι ασφαλές (εξαιρούνται βέβαια τα ονόματα του Ιησού Χριστού και της Παναγίας, που χρησιμοποιούνται κατά βούλησιν, συνήθως υβριστικά, και χωρίς συνέπειες). Η λογοτεχνία τότε θα εξελιχθεί σε κάτι που θα έχει τη μορφή «Κάποτε κάποιος κάπου έκανε κάτι σε κάποιον άλλο». Μια ιδιότυπη λογοκρισία, που φαίνεται να την αποδέχεται ευχαρίστως ο κατά τα άλλα ‘φιλελεύθερος’ κόσμος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου