Σε δυο τροχούς

 Με αφορμή πρόσφατα τραγικά περιστατικά με θανάτους και τραυματισμούς ταχυμεταφορέων στους δρόμους αναλογίζομαι κάτι που πολλές φορές έχω σκεφτεί παλιότερα. Δυστυχώς οι δικυκλιστές, είτε φταίνε οι ίδιοι είτε κάποιοι άλλοι, είναι σε πιο επισφαλή θέση από τους οδηγούς αυτοκινήτων. Ας μην αναφερθούμε σε όσους χρησιμοποιούν το δίκυκλο ως μέσο επίδειξης ή εκτόνωσης του ψυχικού τους κόσμου, και ας περιορισθούμε στους επαγγελματίες των μεταφορών. Κατανοώ τα προβλήματα και τις συνθήκες εργασίας τους, αλλά κι αυτοί με τη σειρά τους ας σκέφτονται λίγο τον εαυτό τους. Δυο φορές μου έχει τύχει, ενώ μπαίνω αργά με όπισθεν σε χώρο στάθμευσης οικοδομής, να περάσει πίσω μου, κινούμενος με ταχύτητα πάνω στο πεζοδρόμιο, μεταφορέας με δίκυκλο που έσπευδε να φύγει από διπλανό κατάστημα. Όσους καθρέφτες και αισθητήρες και κάμερες οπισθοπορείας κι αν διαθέτει ένα αυτοκίνητο, δεν μπορείς να προλάβεις αυτόν που πετάγεται μέσα στο οπτικό σου πεδίο σε κλάσμα δευτερολέπτου. Αφήνω τους συνηθισμένους ελιγμούς των μοτοποδηλάτων ανάμεσα σε αυτοκίνητα, ακίνητα ή εν πορεία, με περιθώρια χιλιοστών πολλές φορές. Αν κάποιο από τα οχήματα κάνει μια απροσδόκητη κίνηση σε λάθος στιγμή, ο αναβάτης του δικύκλου θα την πληρώσει το λιγότερο με τραυματισμό. Η εργασία των ταχυμεταφορέων μπορεί να έχει χρονικά πιεστικές απαιτήσεις, αλλά αυτές δεν θα αποκαταστήσουν μια κατεστραμμένη σωματική ακεραιότητα ούτε θα επαναφέρουν μια χαμένη ζωή. Ας τους προσέχουμε εμείς οι άλλοι, ας προσέχουν κι αυτοί. Και ο Θεός βοηθός.