Μνήμη νόσου

 Από χθες κυριαρχεί στις ειδήσεις η απόσυρση της Φώφης Γεννηματά από την ‘κούρσα’ για την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής, λόγω υποτροπής κάποιου προβλήματος υγείας της. Τα ειδησεογραφικά δελτία έσπευσαν να τονίσουν την ενότητα του πολιτικού κόσμου, που παραμέρισε τις τακτικές διαμάχες του για να εκφράσει τις ευχές και τη συμπαράστασή του στην ασθενή, και μακάρι οι ευχές να πιάσουν τόπο. Δεν είναι βέβαια παράξενο, απεναντίας είναι πολύ φυσικό και ανθρώπινο να αλλάζουν οι προτεραιότητες και τα σχέδια και να ξεχνιούνται οι όποιες φιλοδοξίες και οι χρόνιες αντιπαλότητες μπροστά στο φάσμα μιας δυνητικά απειλητικής για τη ζωή νόσου. Γιατί όμως να περιμένουμε να προκύψει το χειρότερο σενάριο για να συλλογισθούμε ότι κανένας μας δεν γνωρίζει «τι τέξεται η επιούσα»; Γιατί δεν βάζουμε στο νου μας εκείνο το απλό «σήμερα εκείνη, αύριο ίσως εγώ» και δεν συμπεριφερόμαστε ανάλογα;  Πολλή κακία και ακόμη περισσότερη ανοησία θα είχαν εκλείψει από την καθημερινότητα, ιδιωτική και δημόσια, αν βλέπαμε με το πρίσμα αυτό τη ζωή μας.