Κατασκήνωση

 Μετά από μερικές δεκαετίες, πρόσφατα βρέθηκα και πάλι για μερικές μέρες σε κατασκήνωση. Ανέσυρα από το χρονοντούλαπο λησμονημένες μνήμες από χώρους αγωγής σε 24ωρη βάση. Ήρθαν ξανά στο προσκήνιο λέξεις και έννοιες όπως πρωινή και βραδινή κοινή προσευχή, αγιογραφικό ανάγνωσμα, έπαρση και υποστολή σημαίας, συνθήματα και κραυγές και ύμνοι, πρωταθλήματα, επιθεώρηση σκηνών, ομάδα αγάπης και σημαία τιμής, νυχτερινό παιχνίδι δάσους και θησαυρού, συγκεντρώσεις ομάδων. Πόση ικανοποίηση μας πρόσφεραν στο παρελθόν όλες αυτές οι εκδηλώσεις, πόσες εντυπώσεις μας άφησαν, για μια ζωή! Ωραίο να βλέπεις ότι η παράδοση αυτή συνεχίζεται τόσα χρόνια τώρα, με θετικές προσαρμογές στις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Τα παιδιά μαθαίνουν να παίζουν, να συζητούν, να προσεύχονται, να ψάλλουν, να συνυπάρχουν, και εισάγονται στην υγιή κοινωνική ζωή με έναν ομαλό, φυσικό τρόπο. Μου αρέσει τόσο η όλη ατμόσφαιρα που μένω ακόμη ένα βράδυ.           
     Μεγαλώνοντας όμως γνωρίζουμε και το παρασκήνιο: τη δουλειά και τον κόπο και τα ξενύχτια και τις αγωνίες τόσων ανθρώπων που αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, με ανιδιοτέλεια και ολοκληρωτική προσφορά στήνουν και διαχειρίζονται μια κατασκήνωση, αναλαμβάνουν τη φροντίδα τόσων παιδιών και μεριμνούν για την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε όλα να πάνε καλά. Με τις πρόσθετες επιταγές της πανδημίας, με τακτικούς ελέγχους, με θερμομετρήσεις και ράπιντ τεστ, ώστε να μη ξεφύγει ανθρωπίνως τίποτε. Και με την πίστη ότι ο Θεός «ὁ εναρξάμενος τὸ ἔργον τοῦτο» θα αναπληρώσει τις ελλείψεις και θα προστατεύσει από κάθε κακοτοπιά, εφόσον σ’ αυτόν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας. Γένοιτο.