Ευχαριστία

Με χαιρέτισε με τ’ όνομά μου στο διάδρομο της κλινικής, το ίδιο και η γυναίκα του. Δεν μου θύμισε κάτι  η φυσιογνωμία, φορούσε και καπέλο, δύσκολη η αναγνώριση. Κοντοστάθηκα, και η σύζυγος έσπευσε να με βγάλει από την έκδηλη αμηχανία: «Ο Π. από τη Δράμα». Το κλικ της μνήμης έγινε, και αυτόματα και η αναδρομή στο παρελθόν. «Πόσα χρόνια πάνε;» τον ρώτησα. «Από το 2006», μου απάντησε. Τι ευχάριστη έκπληξη! Πόσο ευχάριστη και πόσο έκπληξη θα το καταλάβετε αν σημειώσω ότι τη χρονιά εκείνη, στα 45 του, διαγνώσθηκε με καρκίνο στον πνεύμονα και χειρουργήθηκε. Ακολούθησαν συμπληρωματικές θεραπείες, αλλά ένα έτος αργότερα ήρθε με νευρολογικά συμπτώματα και διαπιστώθηκε μετάσταση στον εγκέφαλο. Οι νευροχειρουργοί την αφαίρεσαν, έκανε ακτινοβολίες και νέα χημειοθεραπεία. Έκτοτε τον είχα δει μια-δυο φορές, τελευταία το 2012, και δεν είχα άλλα νέα του. Και τώρα βρισκόταν μπροστά μου γερός, χωρίς προβλήματα, χωρίς να υποβάλλεται σε καμία θεραπεία, δεκατρία χρόνια μετά την εγκεφαλική μετάσταση. Ένα αληθινό θαύμα, σίγουρα όχι ιατρικό: τόσοι και τόσοι είναι οι άρρωστοι που δεν έχουν εξίσου καλό αποτέλεσμα, ακόμη και με τις ίδιες θεραπείες. Ας το θυμόμαστε για να μην επαιρόμαστε. Ας αποδίδουμε την οφειλόμενη ευχαριστία στον Θεό, με την ευχή να γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που με τη θετική τους έκβαση κάνουν την εργασία όλων μας με τους ογκολογικούς ασθενείς λίγο πιο αισιόδοξη.