Αυτονόητο

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι εφόσον η θρησκευτική αγωγή προβλέπεται από το Σύνταγμα (άρθρο 16, παρ. 2), δεν είναι απαραίτητο να αναγράφεται και στον Οργανισμό του Υπουργείου Παιδείας, ως αυτονόητο και χωρίς να σημαίνει ότι έτσι αφαιρείται η θρησκευτική αγωγή από την παιδεία. Ας πούμε ότι τυπικά το επιχείρημα είναι ορθό. Με τη λογική αυτή, γιατί ένα σωρό άλλες διατάξεις του Συντάγματος και των νόμων απαιτούν την επανάληψή τους σε προεδρικά διατάγματα ή εφαρμοστικές εγκυκλίους για να τεθούν σε ισχύ; Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα και το νομικό της σύστημα τίποτε δεν είναι πιο άγνωστο από το αυτονόητο. Το τελευταίο πρέπει να επαναλαμβάνεται και να τονίζεται με κεφαλαία γράμματα με κάθε ευκαιρία, διότι αλλιώς παραβλέπεται και παραλείπεται ως… αυτονόητο. Λάθος κάνω;

     Με την ευκαιρία αυτή θυμήθηκα ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν οι αεροπειρατείες ήταν σε έξαρση, με πιο δημοφιλή προορισμό την Κούβα. Ένα αεροπλάνο απογειώνεται από το Μαϊάμι για τη Νέα Υόρκη. Ένας επιβάτης μπαίνει στο πιλοτήριο, βγάζει ένα πιστόλι και ζητάει από τον πιλότο να οδηγήσει το αεροπλάνο… στη Νέα Υόρκη! «Μα εκεί πηγαίνουμε, κύριε», λέει ο πιλότος, «δεν χρειάζεται όπλο για να κάνουμε το κανονικό μας δρομολόγιο». «Δεν ξέρω τι λες εσύ», απαντά ο επιβάτης, «αλλά δυο φορές δοκίμασα να πάω στη Νέα Υόρκη και βρέθηκα στην Αβάνα». Το αυτονόητο που λέγαμε προφανώς θέλει και τη φοβέρα του.