ΛΑΡΚΟ

Δεν γνωρίζω προσωπικά την επιχείρηση ούτε έχω κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον σχετικά μ’ αυτήν. Ακούω το όνομά της από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα με ποικίλες αφορμές, συνήθως για τις δυσμενείς οικονομικές της συνθήκες. Πώς καταλαβαίνω, ως μη ειδικός, την όλη κατάσταση; Μια επιχείρηση δουλεύει με ‘πλάτες’ του Δημοσίου, το οποίο επί δεκαετίες ολόκληρες επωμίζεται τα χρέη της, τις δαπάνες της, τα όποια ‘βαρίδιά’ της, συσσωρεύοντας και διογκώνοντας το παθητικό για να αποφεύγει το πολιτικό κόστος της εξυγίανσης. Κάθε προσπάθεια διόρθωσης της κατάστασης συναντά τις πεισματικές αντιδράσεις του κομματικού συνδικαλισμού, με αποτέλεσμα καμία κυβέρνηση να μην αναλαμβάνει την επέμβαση διάσωσης, αλλά αντίθετα να συνεχίζει την συγκάλυψη και την ανοχή των χρεών. Κάποια στιγμή το παθητικό αυτό φτάνει στην κρίσιμη μάζα που περιγράφει η πυρηνική φυσική, με αποτέλεσμα να ακολουθεί έκρηξη. Ποιος φταίει; Η εύκολη και λαϊκίστικη απάντηση είναι «η κυβέρνηση».

     Πάρτε έναν καρδιοπαθή που έχοντας περάσει εμφράγματα και άλλα συναφή συνεχίζει να τρώει ό,τι νάναι, να καπνίζει, να μη παίρνει τα φάρμακά του, να μην κάνει εξετάσεις και να μη δίνει πεντάρα για τις συμβουλές των γιατρών, οι οποίοι με τη σειρά τους υποχωρούν στις απαιτήσεις του και συνεχίζουν να του χαϊδεύουν τ’ αυτιά και δεν προχωρούν σε ριζική θεραπεία. Όταν κάποια στιγμή κάνει την μοιραία ανακοπή ποιος ακριβώς θα φταίει; Ο τελευταίος γιατρός που θα πιστοποιήσει τον θάνατό του;

     Δεν έχω προσωπικά κρατούμενα με τη συγκεκριμένη επιχείρηση: απλώς δανείζομαι το όνομά της λόγω επικαιρότητος, ως παράδειγμα κακής κοινωνικής και οικονομικής πρακτικής. Δυστυχώς μας δείχνει ολοφάνερα ότι στην ελληνική πραγματικότητα όσοι εξασφαλίζουν την προστατευτική ομπρέλα του κράτους θεωρούν ότι απαλλάσσονται από οποιαδήποτε δική τους υποχρέωση απέναντι στην επιχείρηση ή την υπηρεσία όπου ανήκουν. Αγνοούν ηθελημένα ότι οι ίδιοι με την αδιαφορία τους επιβαρύνουν όχι κάποιον αόριστο κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αυτό ακριβώς το κοινό ταμείο που τους ταΐζει (συχνά ηγεμονικά) και το οποίο δεν διαθέτει την όρνιθα με τα χρυσά αυγά του παραμυθιού. Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, στα οποία πολλά ακούσαμε για το τι γίνεται εδώ και τι αλλού, αυτό το απλό μάθημα πολιτικής οικονομίας δεν το έχουμε συλλάβει. Με τις υγείες μας λοιπόν!