Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μη ψάλλει στις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος, είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος. Θυμούμαι τον κυρ-Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη που υπόσχεται ότι «τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δεν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τάς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῷ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου...». Να όμως που η σημερινή μέρα μου επεφύλασσε και την εμπειρία αυτή. Η ακολουθία των Βαΐων βγήκε με δυσκολία, και αρκετά βραχνή έως παράφωνη. Μέχρι το απόγευμα, κατά την ψαλμική γλώσσα, «ἐγενόμην ὡσεὶ ἄνθρωπος οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμούς». Έτσι αναγκαστικά έγινα μόνο ακροατής και όχι ποιητής λόγου. Δεν βλάπτει κι αυτό: παιδαγωγικό μέτρο είναι για τις μικρές και μεγάλες επάρσεις που δημιουργεί η δημόσια προβολή. «Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρὸς τιμωρίαν». Και τώρα περιμένω την θεραπεία.
Ακροώμενος τα ιδιόμελα της ημέρας, στέκομαι στο δεύτερο απόστιχο, υπό το κράτος και των ποικίλων τραγικών γεγονότων σε παγκόσμια κλίμακα (πολύνεκρες επιθέσεις σε κοπτικούς ναούς στην Αίγυπτο, τρομοκρατικά χτυπήματα στη Ρωσία και τη Σουηδία, βομβαρδισμοί και αντιβομβαρδισμοί στη Συρία, ων ουκ έστιν αριθμός):
«Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθαι τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω· ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι».
Σε απλά ελληνικά: «Κύριε, εκπαιδεύοντας τους μαθητές σου να φρονούν τα τελειότερα, τους έλεγες να μη μοιάζουν με τα έθνη στο να καταδυναστεύουν τους ελαχίστους. Δεν πρέπει να κάνετε έτσι εσείς οι μαθητές μου, διότι εγώ θέλοντας είμαι φτωχός. Λοιπόν, ο πρώτος από σας να είναι υπηρέτης όλων, ο άρχοντας σαν υποτακτικός, ο πρόκριτος σαν τελευταίος. Διότι κι εγώ ήλθα για να διακονήσω τον πτωχευμένο Αδάμ και να δώσω την ψυχή μου λύτρο για όλους όσοι μου φωνάζουν: Δόξα σοι».
Ακροώμενος τα ιδιόμελα της ημέρας, στέκομαι στο δεύτερο απόστιχο, υπό το κράτος και των ποικίλων τραγικών γεγονότων σε παγκόσμια κλίμακα (πολύνεκρες επιθέσεις σε κοπτικούς ναούς στην Αίγυπτο, τρομοκρατικά χτυπήματα στη Ρωσία και τη Σουηδία, βομβαρδισμοί και αντιβομβαρδισμοί στη Συρία, ων ουκ έστιν αριθμός):
«Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθαι τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω· ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι».
Σε απλά ελληνικά: «Κύριε, εκπαιδεύοντας τους μαθητές σου να φρονούν τα τελειότερα, τους έλεγες να μη μοιάζουν με τα έθνη στο να καταδυναστεύουν τους ελαχίστους. Δεν πρέπει να κάνετε έτσι εσείς οι μαθητές μου, διότι εγώ θέλοντας είμαι φτωχός. Λοιπόν, ο πρώτος από σας να είναι υπηρέτης όλων, ο άρχοντας σαν υποτακτικός, ο πρόκριτος σαν τελευταίος. Διότι κι εγώ ήλθα για να διακονήσω τον πτωχευμένο Αδάμ και να δώσω την ψυχή μου λύτρο για όλους όσοι μου φωνάζουν: Δόξα σοι».
2 σχόλια:
Καλή Ανάσταση! Σε όλους τους συνανθρώπους, σε όλη τη Γη, σε όλους ας αποκαλυφθεί η αλήθεια εν ειρήνη.
Περαστικά σου, αδελφέ!!!!
Δημοσίευση σχολίου