Ομόνοια

Ναι; Όχι; Ίσως; Δεν γνωρίζω/δεν απαντώ; Άκυρο; Λευκό; Αποχή; Ελάτε τώρα, την κολοκυθιά παίζουμε; Πιστεύει κανείς ότι θα έχουν καμιά ουσιαστική διαφορά οι επιλογές αυτές ως προς το τελικό αποτέλεσμα; Σε σφίξιμο της ζώνης θα οδηγήσουν σε κάθε περίπτωση. Το χέρι πάλι απλωμένο θα το έχουμε. Υπό το πρίσμα αυτό, ποια η σκοπιμότητα του δημοψηφίσματος, πέρα από το πέταγμα της μπάλας στις κερκίδες; Απάντηση: η ‘δημοκρατική’ αραίωση της ευθύνης, ώστε να μπορεί αύριο ο ‘ηγέτης’ να λέει στον κόσμο: «Εγώ; Όλοι αυτοί!»
     Για τον λόγο αυτό, και επειδή όλοι αρμενίζουμε με την ίδια φελούκα, με σπασμένα ξάρτια και τσακισμένα κουπιά, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της Δευτέρας, να μην ξεχάσουμε ότι ΟΛΟΙ είμαστε Έλληνες, χωρίς διαβαθμίσεις φιλοπατρίας και ελληνικότητας (όπως θα ήθελαν ίσως κάποιοι). Δεν χρειάζονται ούτε ζητωκραυγές (για ποιο πράγμα άλλωστε να πανηγυρίσουμε;) ούτε αλληλοκατηγορίες ούτε φατριασμοί. Ό,τι ψήφισε καθένας, γι’ αυτό που νόμιζε καλύτερο το ψήφισε (και ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι γνωρίζει με βεβαιότητα το καλύτερο;). Ίσως μάλιστα, αν ξεχάσουμε τελείως το δημοκρατικό αυτό ιντερμέτζο και καταπιαστούμε με την ουσία των πραγμάτων, ίσως λέω, να προχωρήσουμε σε ανόρθωση μια ώρα αρχύτερα. Άμποτε.
     Δυο συμβουλές για σήμερα και για καθε μέρα. Η μία του Προφήτη Δαβίδ: «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία». Η δεύτερη από τον Αδελφόθεο Ιάκωβο: «ἐὰν ὁ Κύριος θελήσῃ, καὶ ζήσομεν καὶ ποιήσομεν τοῦτο ἢ ἐκεῖνο».
     Δεν αντέχω όμως να μην σας σερβίρω και το ‘μεζεδάκι’ που άκουσα στο ραδιόφωνο από κάποια δημοσιογράφο: «Δεν πρόκειται να μας καθημάξει κανείς». Τι να... πρωτοθαμάξουμε στο ρήμα αυτό;