Διαπραγμάτευση

Διαβάζοντας κάτι άλλο το απόγευμα βρήκα μπροστά μου την ευαγγελική διήγηση για τον Ιησού Χριστό και την Χαναναία γυναίκα. Εκείνη παρακαλεί να της γιατρέψει τη δαιμονισμένη κόρη της, ο Κύριος προσποιείται τον αδιάφορο δοκιμάζοντας την πίστη της, και τελικά της λέει, σχεδόν περιφρονητικά θα έλεγε κανείς: «Δεν είναι καλό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά σου και να το πετάς στα σκυλάκια».
     Εδώ στάθηκα. Κάτι μου θύμισε η φράση αυτή, κάτι που ακούμε πολύ συχνά τους τελευταίους μήνες: ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πληρώνουν για τα χρέη των Ελλήνων. Οι ηγέτες της Ευρωζώνης δεν χάνουν ευκαιρία να μας το θυμίζουν, και εν μέρει (μόνο) έχουν δίκαιο, ότι μας πληρώνουν με λεφτά που παίρνουν από «τα δικά τους παιδιά».
     Όμως πρέπει να δούμε και τη συνέχεια. Πώς απάντησε η Χαναναία; Όχι με αυθάδεια, όχι με εγωισμό, όχι με προκλητικό ύφος, αλλά με τον πιο ταπεινό τρόπο: «Και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των αφεντικών». Με το να κατεβάσει τον εαυτό της στο επίπεδο του σκύλου περνάει τη δοκιμασία και κερδίζει όχι μόνο τον έπαινο του Κυρίου («ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! ») αλλά και την εκπλήρωση του αιτήματός της («γενηθήτω σοι ὡς θέλεις»). Και το θαύμα γίνεται.
     Χρειάζεται σχόλιο η διαπραγμάτευση αυτή;