Γλώσσα

Είχα τις μέρες αυτές την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις λεκτικές επιδόσεις μιας δίχρονης μικρανιψιάς μας. Κάθε τόσο ξεστομίζει καινούργιες λέξεις, άλλοτε σχετικές και άλλοτε άσχετες με την περίσταση, που όσο πάνε βρίσκουν την κανονική τους θέση μέσα στον λόγο. Αφορμή ενθουσιασμού για το ακροατήριο, αφορμή σκέψης και θαυμασμού αν κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα. Άρθρωση, σύνδεση λέξεων, επανάληψη, σχηματισμός προτάσεων, αλλά και επένδυσή τους με τα ανάλογα συναισθήματα. Πώς όλα αυτά τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα και εξελίσσονται μέσα σε μέρες ή εβδομάδες, μπροστά στα μάτια μας! Πώς ο εγκέφαλος, αυτή η μάζα από κύτταρα που έχουμε αναλύσει λεπτομερώς και διεξοδικά ως προς τη μοριακή σύσταση και τις φυσικοχημικές τους ιδιότητες, σχηματίζει προοδευτικά τα δισεκατομμύρια των συνάψεων που αντιπροσωπεύουν γνώση, σκέψη, συλλογισμό, συναίσθημα, που εκδηλώνονται στη συνέχεια με ποικίλες εξωτερικές εκφάνσεις, ενώ σε μεγάλο βαθμό παραμένουν αφανή! Αρκούν άραγε μόνο οι συνάψεις των εγκεφαλικών κυττάρων για τη θαυμαστή λειτουργία της γλώσσας, του λόγου, με τη στενή ή ευρύτερη έννοια; Και γιατί μόνο ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τη δυνατότητα αυτή; (Παρεμπιπτόντως, αν σκεφθούμε ότι η εξέλιξη του λόγου στα παιδιά, όπως έγραψα παραπάνω, είναι υπόθεση ημερών, εβδομάδων ή μηνών, λογικά θα περιμέναμε και κάποιο άλλο πλάσμα να αρχίσει να μιλάει στις μερικές χιλιάδες χρόνια της καταγεγραμμένης ιστορίας). Μήπως η ειδοποιός διαφορά είναι το Πνεύμα; Ερωτήματα που ή τα προσπερνούμε αναπάντητα ή θα πρέπει να μας κινούν σε δοξολογία του Δημιουργού.

     Καθώς γράφω τις σκέψεις αυτές, ακούω στο διπλανό σπίτι να φλυαρούν ανέμελα τρία παιδιά, από 3 έως 6 ετών. Η φλυαρία τους είναι στα ρωσικά. Άλλη πτυχή του ίδιου μυστηρίου αυτή η διαφοροποίηση των γλωσσών. Ακόμη και η Βαβέλ (που την χρησιμοποιούμε πάντα με την αρνητική έννοια της σύγχυσης) αποτελεί ένα θαύμα.