Απιστία

Άνοιξα για λίγο χθες την τηλεόραση στη συζήτηση που γινόταν στη βουλή για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου περί μεταφοράς των διαθεσίμων χρημάτων από δήμους, περιφέρειες, ιδρύματα, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και άλλους φορείς στην Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι το τελευταίο (έσχατο;) επινόημα (ας μην το χαρακτηρίσω απονενοημένο διάβημα) στο οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε. Πέτυχα λοιπόν έναν κατά τα λοιπά λίαν συμπαθή υπουργό, στρογγυλοπρόσωπο και με λευκό παχύ μουστάκι, να παραθέτει σε σχεδόν παρακλητικό τόνο το ακόλουθο επιχείρημα για να πείσει την αγύριστη ‘άλλη πλευρά’: «Εδώ παρέχονται διαβεβαιώσεις από το υψηλότερο δυνατό επίπεδο για την ασφάλεια των χρημάτων κτλ».
     Σταματώ εδώ για μια διευκρίνηση: το ‘υψηλότερο δυνατό επίπεδο’ είναι ότι το λέει ο πρωθυπουργός. Θα ζητήσω συγγνώμη από τον συμπαθή υπουργό. Ακόμη και αν η εκτελεστική εξουσία της χώρας (ανεξαρτήτως πολιτικής χροιάς) ήταν περιβεβλημένη ex officio με το παπικό αλάθητο, πόσο αγαθός και εύπιστος θα πρέπει να είναι κανείς για να εναποθέσει τις ελπίδες του σε τέτοιες εγγυήσεις, γνωρίζοντας την ασφυκτική πίεση που δεχόμαστε από την έλλειψη ρευστότητας; Φοβούμαι πως προσωπικά επί του θέματος θα έπαιρνα τη στάση του Αποστόλου Θωμά, την ‘καλήν απιστίαν’ του οποίου εορτάσαμε την περασμένη Κυριακή.