Ετήσιο

Η ψυχολογία μας λέει ότι με τη συμπλήρωση ενός έτους από την απώλεια ενός προσφιλούς προσώπου ολοκληρώνεται η ψυχολογική διαδικασία του πένθους, καθώς έχουμε περάσει όλα τα χρονικά ορόσημα—γιορτές, γενέθλια, επετείους, Πάσχα, Χριστούγεννα—χωρίς την φυσική παρουσία του. Η προσέγγιση αυτή συμφωνεί με την Ορθόδοξη πρακτική της τέλεσης ετησίων μνημοσύνων για τους κεκοιμημένους. Την ώρα που αναρτώ τις σκέψεις αυτές συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από την εκδημία του πατέρα μας. Τα γεγονότα ξαναπερνούν από τη σκέψη, λες και ήταν χθες. Εξαιτίας της Μεγάλης Εβδομάδας, αλλά και για οικογενειακούς λόγους, το εκκλησιαστικό μνημόσυνο τελέσθηκε αρκετά νωρίτερα, με δική μου απουσία μια και ήμουν ακόμη σε μετεγχειρητική ανάρρωση κατ’ οίκον. Μέσα στον χρόνο που πέρασε ακούσαμε πολλά σχόλια και εγκώμια για τον ίδιο και για το έργο του από όσους το γνώρισαν. Κι εμείς με τη σειρά μας υπό μίαν έννοια τον γνωρίσαμε διαφορετικά όταν ‘άφαντος εγένετο αφ’ημών’. Άλλωστε, είναι συχνό φαινόμενο να εκτιμούμε περισσότερο πρόσωπα και πράγματα όταν τα χάσουμε...
     Ο πατέρας μας έδωσε τόσα πολλά. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας τον χάρισε και τον ίδιο για όσα δεχθήκαμε από αυτόν. Για όσα δεν προσλάβαμε ή δεν διατηρήσαμε, υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς. Άφησε παράδειγμα συνεπούς ζωής που έκανε πράξη την θεωρία της πίστεως. ‘Ειργάσατο φιλοπόνως το δοθέν αυτώ τάλαντον’ ώστε να ‘μη μείνη έξω του νυμφώνος Χριστού’, όπως ακούσαμε προχθές το βράδυ, αλλά να ακούσει την ‘μακαρίαν φωνήν’: «Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου». Είθε να αξιωθούμε, και με τις δικές του μεσιτείες, να τον συναντήσουμε ξανά στην χαρά εκείνη. Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Καλή Ανάσταση!