Αντίο

Το τηλεφώνημα έρχεται από την Εντατική λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Η νέα γυναίκα με την πνευμονία που βάλαμε μέσα νωρίτερα χρειάσθηκε αναπνευστήρα μετά από μια ώρα. Μια ανάσα ανακούφισης που η άρρωστη δεν έμεινε στο θάλαμο: υπήρχε το ιστορικό της σοβαρής καρδιοπάθειας, οι αντοχές της ήταν άγνωστες, τα σημάδια ήταν ανησυχητικά. Ο μη επεμβατικός αερισμός σύντομα έδωσε τη θέση του στη διασωλήνωση. Τώρα όμως η καρδιά αρχίζει να εκδηλώνει το ζόρι της. Ο εμφυτευμένος απινιδωτής έχει ήδη πυροδοτηθεί μια φορά: το χαμηλό οξυγόνο ενεργεί αρνητικά, οι πιέσεις της είναι χαμηλές, το σηπτικό σοκ σιγοβράζει. Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
     Δεν πιστεύω βέβαια σε οιωνούς, αλλά καθώς φορώ το σακάκι μου ακούω μια σειρήνα ασθενοφόρου έξω στο δρόμο. Κι άλλοι άνθρωποι βρίσκονται σε δυσκολίες, σκέφτομαι. Μακάρι να έχουν καλό τέλος, κι εκείνοι και η δική μας ασθενής. Κατηφορίζω τις σκάλες, μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανάβω τη μηχανή, ανοίγω το ραδιόφωνο. Τέλος των ειδήσεων, ο καιρός, μεταμεσονύκτια μουσική. Ο τυφλός τενόρος Αντρέα Μποτσέλι τραγουδάει ‘Time to say goodbye’: έξοχο τραγούδι, αλλά σε τέτοια περίσταση να ακούς ‘Ώρα να πούμε αντίο’; Είπαμε, δεν πιστεύω σε οιωνούς, αλλά το συγκεκριμένο άκουσμα μου δημιουργεί ένα άσχημο προαίσθημα.
     Σε ένα τέταρτο βρίσκομαι στην Εντατική. Οι συνάδελφοι συνοφρυωμένοι: η εικόνα απαισιόδοξη. Πιέσεις χαμηλές, κοιλιακές αρρυθμίες απανωτές, τα ηλεκτροσόκ του απινιδωτή επαναλαμβάνονται. Οι φαρμακευτικές παρεμβάσεις δεν έχουν ορατό αποτέλεσμα. Πνευμονικό οίδημα στην ακτινογραφία. Κι άλλο προσωπικό καταφθάνει, ενισχύσεις στην απεγνωσμένη μάχη να κερδίσουμε τη ζωή. Νιώθω απόμακρος, καθώς άλλοι παίζουν τους κύριους ρόλους. Πρέπει να ενημερώσουμε την οικογένεια ότι η εικόνα με την οποία έφυγαν δυο ώρες νωρίτερα έχει ανατραπεί. Πιάνω το τηλέφωνο και τους ξυπνάω. «Είναι κρίσιμα;» «Δυστυχώς ναι. Καλύτερα να έρθετε εδώ».
     Η ώρα περνάει, η άρρωστη αποχωρεί. Μπροστά στα μάτια μας, και παρά τις προσπάθειες όλων των ειδικών, μια καρδιά παραδίδει τα όπλα. Η λειτουργία της όπως απεικονίζεται στο υπερηχογράφημα έχει αλλάξει ριζικά. Οι νοσηλευτές εναλλάσσονται στις μαλάξεις, ο ενδοαορτικός ασκός λειτουργεί, τα φάρμακα δίνουν και παίρνουν, αλλά χωρίς καμιά θετική μεταβολή: η πίεση δεν ανεβαίνει, το οξυγόνο όσο πάει και βυθίζεται. Κατεβαίνω στο χωλ να μιλήσω με τους οικείους που έχουν φθάσει και αγωνιούν μόνοι τους. «Γιατρέ, την χάνουμε;» «Κρεμόμαστε από μια κλωστή».
     Λίγα λεπτά αργότερα η κλωστή έχει πλέον μαδήσει εντελώς. Η καρδιά δεν ανταποκρίθηκε σε τίποτε. Η αυλαία πέφτει, ώρα να πούμε το δικό μας ‘αντίο’ στην πρωταγωνίστρια των 35 χρόνων, και να μεταφέρουμε το τραγικό νέο στο σύζυγο και την αδελφή, δυο ανθρώπους που συνάντησα για πρώτη φορά μόλις πριν τέσσερεις ώρες. Ένα δυσίατο τραύμα ζωής για κείνους, μια επώδυνη πληγή και στις δικές μας ψυχές...
     Το ραδιόφωνο μένει σιωπηλό στο δρόμο της επιστροφής. Η μόνη μουσική που μου έρχεται στο μυαλό και το στόμα είναι η εξόδιος ακολουθία. ‘Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πας άνθρωπος’. ‘Ανάπαυσον, σωτήρ ημών ζωοδότα, ην μετέστησας αδελφήν ημών εκ των προσκαίρων...’
     Με τα λόγια του Ιώβ, ‘ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο’.