Imagine

Άκουσα το μεσημέρι στο Πρώτο Πρόγραμμα μια συζήτηση με κάποιον Πανεπιστημιακό εγκληματολόγο, με αφορμή ένα τραγικό περιστατικό. Κάποιος νεαρός συναντήθηκε με κάποια γυναίκα που γνώρισε μέσω 'κοινωνικής δικτύωσης' στον υπολογιστή, και δολοφονήθηκε από την ίδια και τους συνεργούς της (εκτός Ελλάδος, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε). Ο εγκληματολόγος έλεγε ότι τον σοκάρει το γεγονός ότι το έγκλημα έχει πλέον τελείως αμοραλιστικά χαρακτηριστικά, δηλ. διαπράττεται σαν να μη τρέχει τίποτε, κάτι που διαφέρει από τις 'παραδοσιακές' μορφές κινήτρων (ληστεία, πάθος κτλ). Επίσης αναφέρθηκε στην εξοικείωση που έχουν τα παιδιά με την ψηφιακή βία, καθώς 'σκοτώνουν' στα παιχνίδια τους χιλιάδες φορές μέχρι να ενηλικιωθούν. Σωστές απόψεις, που κατέληξαν στο ότι δεν υπάρχει καλλιέργεια κάποιου ηθικού προτύπου συμπεριφοράς, με αποτελέσματα αυτά που βλέπουμε.
     Κλείνει η συζήτηση, ακολουθεί τραγούδι. Ποιο; Το 'Imagine'. Γνωστό, εμβληματικό θα λέγαμε άσμα του Τζων Λέννον, σήμα κατατεθέν της δεκαετίας του '60. "Φαντασθείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση, φαντασθείτε ότι δεν υπάρχει πατρίδα, ούτε θρησκεία..." Ιδανικός κόσμος για τα τότε 'παιδιά των λουλουδιών': δεν υπάρχει τίποτε που να συντελεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη δημιουργία μιας ηθικής 'σπονδυλικής στήλης', ενός ερείσματος που να αποτρέπει, σε κάποιο βαθμό, από ακραίες συμπεριφορές που καταλήγουν στο έγκλημα. Αν δεν φοβάσαι ή δεν αισχύνεσαι κανέναν, αν δεν αναγνωρίζεις κάποια ανώτερη αρχή που θα κρίνει τις πράξεις σου, αν όλα επιτρέπονται, τότε τί θα σε εμποδίσει να διαπράξεις οτιδήποτε σου καπνίσει; Ακόμη και φόνο.