Την ιδέα μου έδωσε ο Ν. Σαραντάκος με την αφήγησή του ‘Τότε που δίναμε’, και απαντώντας στη δική του πρόκληση καταγράφω πρόχειρα τις δικές μου αναμνήσεις από τις εισαγωγικές εξετάσεις. Εξάλλου η παιδεία είναι επίκαιρη τις μέρες μας.
Καλοκαίρι του 1974. Αν μπορεί, ας το ξεχάσει κανείς. Άλλωστε το πασίγνωστο κατοπινό σύνθημα ‘Δεν ξεχνώ’ του Νίκου Δήμου σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο αναφέρεται. Έχοντας πάρει μετά από επίπονες εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα το πολυπόθητο απολυτήριο του εξαταξίου Γυμνασίου (χωρίς αυτό δεν πήγαινες πουθενά...) πέρασα ένα πενθήμερο στην παραθαλάσσια κατασκήνωση της Καλάνδρας για... αναβάπτιση. Από εκεί και πέρα άρχισε το διάβασμα, τελική ευθεία της κούρσας των δυο προηγούμενων χρόνων, με φροντιστήρια μέσα στο μακρύ καυτό καλοκαίρι, που σύντομα έγινε ακόμη πιο ‘καυτό’ με την εισβολή του Αττίλα 1, την επακόλουθη πτώση της δικτατορίας και τον μετέπειτα Αττίλα 2 (τότε δεν υπήρχαν... μνημόνια). Ευτυχώς εμείς είχαμε τα μυαλά όχι στα κάγκελα αλλά στα βιβλία. Τέλος Αυγούστου οι εξετάσεις, στην αίθουσα 100π (αστειεύομαι, 314) του ‘Ευκλείδη’. Έκθεση, Φυσική Χημεία (είχαν καταργήσει την Ανθρωπολογία τελευταία στιγμή). Δεν θυμούμαι τίποτε από τα θέματα--πέρασαν τόσες άλλες εξετάσεις από τότε... Χαλάρωση στη συνέχεια, όψιμες διακοπές, γύρω στα μέσα Οκτωβρίου βγήκαν τα αποτελέσματα. Νομίζω παίζαμε μπάλα στο Ωραιόκαστρο το απόγευμα, με το αυτί στο ραδιόφωνο που μετέδιδε τα ονόματα. Ποιος πρόσεχε; Το βραδάκι πέρασα από το φροντιστήριο όπου ήταν αναρτημένοι οι πίνακες. Άρχισα να διαβάζω από το τέλος την Ιατρική Θεσσαλονίκης--δεν έβρισκα τίποτε. Πήγα στην αρχή. Ο φίλος μου Δημήτρης δεύτερος, λίγο παρακάτω βρίσκω και το δικό μου όνομα, στην πρώτη εικοσάδα. Η καρδιά πάει στη θέση της. Πηγαίνω στο γραφείο των καθηγητών. «Δεν πέρασες;» με ρωτούν απογοητευμένοι. «Και βέβαια, παίρνω και υποτροφία!» απαντώ περιχαρής. Το διπλό όνομα του πατέρα μου (που ήταν μισό στην εκτύπωση του καταλόγου) τους είχε μπερδέψει. Βαθμολογία; Έκθεση 35, Φυσική 35, Χημεία 31. Και 19 από το απολυτήριο, σύνολο 120 μονάδες. Τα υπόλοιπα, όπως λένε συνήθως, είναι άλλη ιστορία.
Καλοκαίρι του 1974. Αν μπορεί, ας το ξεχάσει κανείς. Άλλωστε το πασίγνωστο κατοπινό σύνθημα ‘Δεν ξεχνώ’ του Νίκου Δήμου σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο αναφέρεται. Έχοντας πάρει μετά από επίπονες εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα το πολυπόθητο απολυτήριο του εξαταξίου Γυμνασίου (χωρίς αυτό δεν πήγαινες πουθενά...) πέρασα ένα πενθήμερο στην παραθαλάσσια κατασκήνωση της Καλάνδρας για... αναβάπτιση. Από εκεί και πέρα άρχισε το διάβασμα, τελική ευθεία της κούρσας των δυο προηγούμενων χρόνων, με φροντιστήρια μέσα στο μακρύ καυτό καλοκαίρι, που σύντομα έγινε ακόμη πιο ‘καυτό’ με την εισβολή του Αττίλα 1, την επακόλουθη πτώση της δικτατορίας και τον μετέπειτα Αττίλα 2 (τότε δεν υπήρχαν... μνημόνια). Ευτυχώς εμείς είχαμε τα μυαλά όχι στα κάγκελα αλλά στα βιβλία. Τέλος Αυγούστου οι εξετάσεις, στην αίθουσα 100π (αστειεύομαι, 314) του ‘Ευκλείδη’. Έκθεση, Φυσική Χημεία (είχαν καταργήσει την Ανθρωπολογία τελευταία στιγμή). Δεν θυμούμαι τίποτε από τα θέματα--πέρασαν τόσες άλλες εξετάσεις από τότε... Χαλάρωση στη συνέχεια, όψιμες διακοπές, γύρω στα μέσα Οκτωβρίου βγήκαν τα αποτελέσματα. Νομίζω παίζαμε μπάλα στο Ωραιόκαστρο το απόγευμα, με το αυτί στο ραδιόφωνο που μετέδιδε τα ονόματα. Ποιος πρόσεχε; Το βραδάκι πέρασα από το φροντιστήριο όπου ήταν αναρτημένοι οι πίνακες. Άρχισα να διαβάζω από το τέλος την Ιατρική Θεσσαλονίκης--δεν έβρισκα τίποτε. Πήγα στην αρχή. Ο φίλος μου Δημήτρης δεύτερος, λίγο παρακάτω βρίσκω και το δικό μου όνομα, στην πρώτη εικοσάδα. Η καρδιά πάει στη θέση της. Πηγαίνω στο γραφείο των καθηγητών. «Δεν πέρασες;» με ρωτούν απογοητευμένοι. «Και βέβαια, παίρνω και υποτροφία!» απαντώ περιχαρής. Το διπλό όνομα του πατέρα μου (που ήταν μισό στην εκτύπωση του καταλόγου) τους είχε μπερδέψει. Βαθμολογία; Έκθεση 35, Φυσική 35, Χημεία 31. Και 19 από το απολυτήριο, σύνολο 120 μονάδες. Τα υπόλοιπα, όπως λένε συνήθως, είναι άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου