Απαιτήσεις

Φυλλομετρώντας τις οδηγίες συμπλήρωσης του εντύπου Ε2 της εφορίας στον ηλεκτρονικό οδηγό βρήκα την ακόλουθη χαριτωμένη φράση (σχετικά με ενοίκια που δεν έχουν εισπραχθεί):

    ‘Καταρχήν, σε φορολογία υπόκειται η απαίτηση ποσού και όχι η είσπραξη. Στις περιπτώσεις των μισθωμάτων που αποδεδειγμένα δεν εισπράχθηκαν, παρέχεται η δυνατότητα στους φορολογουμένους, να μη φορολογηθούν, εφόσον εκχωρήσουν την απαίτησή τους στο Δημόσιο.’ 

    Προσέξτε τη διατύπωση: μιλάει για ‘απαίτηση ποσού’. Με άλλα λόγια, αν έχω την ‘απαίτηση’ από το κράτος να μου δίνει κάθε χρόνο π.χ. ένα εκατομμύριο ευρώ, θα πρέπει να φορολογηθώ γι’ αυτό, άσχετα αν το ‘εισπράττω’ μόνο στα βαθύτερα των ονείρων μου; Ευτυχώς με ανακούφισε η προτεινόμενη λύση: να εκχωρήσω την απαίτησή μου στο Δημόσιο. Έτσι, εγώ μεν έχω να παίρνω το εκατομμύριο που απαιτώ, αλλά επειδή το κράτος δεν μου το δίνει, του το εκχωρώ, οπότε πατσίζουμε. Πώς το έλεγε εκείνο το παλιό ανέκδοτο; Κάποιος έβλεπε στον ύπνο του ότι έτρωγε μια τούρτα,  και κάποιος άλλος ήθελε να του πάρει τη μισή. Καθώς χτυπιόταν με τα σεντόνια, ξύπνησε και διαπίστωσε ότι τα χέρια του ήταν... άδεια. Έκλεισε τότε τα μάτια και είπε: «Ας είναι, πάρε εσύ τη μισή και άφησέ μου την υπόλοιπη». Κάπως έτσι με τις απαιτήσεις και την φορολόγησή τους.