Όταν ένας νέος άνθρωπος 40 ετών εμφανίσθηκε στο ιατρείο με δύσπνοια διάρκειας μερικών εβδομάδων, το μόνο επιβαρυντικό στοιχείο από το ιστορικό του ήταν το κάπνισμα. Ωστόσο η σύντομη διάρκεια του συμπτώματος δεν ταίριαζε με την μακρά συνήθεια. Ήταν χειρότερα στην κατάκλιση, κάτι που θύμιζε καρδιολογικό πρόβλημα. Κι όταν έπιασα το σφυγμό του και τον βρήκα να καλπάζει ακανόνιστα με 140+, το παζλ άρχισε να γεμίζει. Έρριξα μια ματιά στο λαιμό του: ο θυρεοειδής έδειχνε διογκωμένος, και ήταν συμπαγής στην ψηλάφηση. Του ζήτησα να απλώσει τα χέρια: τα δάχτυλα τρεμόπαιζαν και οι παλάμες ήταν ζεστές και υγρές. «Ιδρώνεις πολύ;» τον ρώτησα. «Πάρα πολύ τώρα τελευταία», απάντησε. Οι πνεύμονες δεν είχαν τίποτε, το οξυγόνο και η σπιρομέτρησή του ήταν φυσιολογικά. Εδώ τελείωνε η δική μου αρμοδιότητα. Μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις τον έστειλα στον ενδοκρινολόγο που επιβεβαίωσε τη διάγνωση και του άρχισε θεραπεία. Μια μικρή επιστημονική ικανοποίηση που η θυρεοτοξίκωση δεν πέρασε αδιάγνωστη, έστω κι αν αποτελεί μια σπάνια εξαίρεση στο πνευμονολογικό ‘μενού’, και η ακόμη βαθύτερη χαρά που ο άρρωστος μπήκε σε σωστή σειρά χωρίς καθυστέρηση. Δεν είναι λίγο.
4 σχόλια:
Αχ , αυτές οι μικρές χαρές !
Και μόνο γι' αυτές αξίζει κανείς να βασανίζεται για χρόνια στα θρανία .
Δες , Αντώνη μου , πώς μας αμείβει ο Θεός εμάς τους γιατρούς !
Φ.
Συμμερίζομαι και καταλαβαίνω την ικανοποίησή σας. Δεν είναι δα και τόσο μικρή χαρά. Μεγάλη θα την έλεγα.
Με την καλημέρα μου!
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μικρή, για να μη καβαλούμε το καλάμι..., διότι την επόμενη φορά το λάθος μπορεί να είναι μεγαλύτερο.
Τις ευχές μου στη Μήθυμνα!
Μου θύμησες, Αντώνη, τον μακαριστό εκλεκτό φίλο εν Χριστώ, Γιώργο Παπαζάχο, που ,μετά απο μια επιτυχή( μέσα στις τόσες) διάγνωση, δέχτηκε τηλεφώνημα απ τον Γέροντα Πορφύριο, που του είπε οτι θα πανε μαζί στην...κόλαση για..τις ευχαριστίες και τον θαυμασμό των ανθρώπων..Ομως είναι αληθινά δύσκολο να αντισταθεί κανείς..Καλό είναι να μας τα θυμίζεις αυτά..Κοσμάς.Σ.
Δημοσίευση σχολίου