Από τον καιρό που μάθαινα Γερμανικά η ακόλουθη ιστορία (που δεν έχει καμία σχέση με τυχόν επίκαιρες καταστάσεις).
Μια φορά κι έναν καιρό ένα τραίνο πλησιάζει στα σύνορα Ελβετίας-Γερμανίας. Μέσα σ’ ένα κουπέ οι επιβάτες συζητούν για τον επικείμενο τελωνειακό έλεγχο, και καθένας λέει τι ‘λαθραίο’ έχει ψωνίσει: ένα ακριβό λικέρ ο ένας, μερικά πούρα ο άλλος, λίγο χαβιάρι ο τρίτος. Μια ηλικιωμένη κυρία εξομολογείται ότι αγόρασε 200 γραμμάρια φρέσκο καφέ ως δώρο για την κόρη της. Μπαίνει μέσα ο τελωνειακός, ρωτάει αν υπάρχει κάτι για δήλωση, όλοι αρνούνται, οπότε σηκώνει το κεφάλι ένας νεαρός που καθόταν αμίλητος δίπλα στο παράθυρο και λέει: «Η κυρία από εδώ έχει φρέσκο καφέ!» Η κυρία αγριοκοιτάζει τον νεαρό, δείχνει τον καφέ, πληρώνει τον ανάλογο δασμό, και το τραίνο συνεχίζει το ταξίδι του. Μόλις βγαίνουν από το σταθμό, η κυρία ξεσπάει: «Νεαρέ μου, τέτοια συμπεριφορά δεν περίμενα από έναν καθώς πρέπει κύριο!» Ο κύριος σηκώνεται, κατεβάζει τη βαλίτσα του, την ανοίγει, και αποκαλύπτει ότι είναι γεμάτη καφέ σε σακούλες του κιλού. «Κυρία μου, σας ζητώ συγγνώμη», της λέει. «Ολόκληρο το κουπέ μύριζε φρέσκο καφέ. Εγώ εμπορεύομαι το είδος, κι αν με έπιαναν θα έχανα μια περιουσία. Ο τελωνειακός ικανοποιήθηκε με τον δικό σας και δεν έψαξε περισσότερο. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας κάνω δώρο ένα κιλό καφέ ως αποζημίωση για το δασμό που πληρώσατε».
Μια φορά κι έναν καιρό ένα τραίνο πλησιάζει στα σύνορα Ελβετίας-Γερμανίας. Μέσα σ’ ένα κουπέ οι επιβάτες συζητούν για τον επικείμενο τελωνειακό έλεγχο, και καθένας λέει τι ‘λαθραίο’ έχει ψωνίσει: ένα ακριβό λικέρ ο ένας, μερικά πούρα ο άλλος, λίγο χαβιάρι ο τρίτος. Μια ηλικιωμένη κυρία εξομολογείται ότι αγόρασε 200 γραμμάρια φρέσκο καφέ ως δώρο για την κόρη της. Μπαίνει μέσα ο τελωνειακός, ρωτάει αν υπάρχει κάτι για δήλωση, όλοι αρνούνται, οπότε σηκώνει το κεφάλι ένας νεαρός που καθόταν αμίλητος δίπλα στο παράθυρο και λέει: «Η κυρία από εδώ έχει φρέσκο καφέ!» Η κυρία αγριοκοιτάζει τον νεαρό, δείχνει τον καφέ, πληρώνει τον ανάλογο δασμό, και το τραίνο συνεχίζει το ταξίδι του. Μόλις βγαίνουν από το σταθμό, η κυρία ξεσπάει: «Νεαρέ μου, τέτοια συμπεριφορά δεν περίμενα από έναν καθώς πρέπει κύριο!» Ο κύριος σηκώνεται, κατεβάζει τη βαλίτσα του, την ανοίγει, και αποκαλύπτει ότι είναι γεμάτη καφέ σε σακούλες του κιλού. «Κυρία μου, σας ζητώ συγγνώμη», της λέει. «Ολόκληρο το κουπέ μύριζε φρέσκο καφέ. Εγώ εμπορεύομαι το είδος, κι αν με έπιαναν θα έχανα μια περιουσία. Ο τελωνειακός ικανοποιήθηκε με τον δικό σας και δεν έψαξε περισσότερο. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας κάνω δώρο ένα κιλό καφέ ως αποζημίωση για το δασμό που πληρώσατε».
2 σχόλια:
Ηθικό δίλημμα : Ποιός βαρύνεται εν προκειμένω;Η γιαγιά ή ο νεαρός;Ή μήπως και οι δύο...Περα του ιλαρού της ιστορίας, που όλοι προσπερνούμε, κρύβεται ένας κίνδυνος..Αυτός της υπεραπλούστευσης των κανόνων..Αν κάνουμε αναγωγή σε υπαρξιακό επίπεδο, θα πρέπει να ανησυχούμε βαθύτατα..
Το "μήνυμα" (σε καμία περίπτωση ηθικό δίδαγμα) της ιστορίας είναι ότι κάποια γεγονότα που βλέπουν τη δημοσιότητα δεν βρίσκονται εκεί τυχαία, αλλά ως αντιπερισπασμός για κάτι άλλο που επιδιώκεται να περάσει απαρατήρητο. Αυτός ήταν και ο λόγος που θυμήθηκα την ιστορία: σε μας εναπόκειται να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να προσπαθούμε να "διαβάζουμε" πίσω από τα φαινόμενα, κάτι όχι και ιδιαίτερα εύκολο.
Δημοσίευση σχολίου